OVERVIEW EFFECT

Het tweede studioalbum van Squeaky Feet, bestaande uit onder anderen alumni van het Berklee College Of Music uit Denver, Colorado (VS), is de opvolger van debuutalbum Cause For Alarm. Dat album scoorde een ‘vette krent’ in iO Pages, hét tijdschrift voor progressieve rock. Met negen nummers en een totale lengte van rond de 65 minuten is er opnieuw veel te beleven op Overview Effect. De cd bevat veel muzikale hoogstandjes. In de twee langere stukken, waaronder het titelstuk, laten de heren horen wat ze muzikaal in hun mars hebben en dat is veel, heel veel. Hier en daar herinnert de band aan Umphrey’s McGee. Elementen uit de jazz en fusion worden met verbijsterend gemak in de melodieuze progmetal verwerkt. Die invloeden uit jazz en fusion komen vooral tot uiting in het basspel van Jimmy Finnegan. Hoewel smaken nu eenmaal verschillen, haalt de band in mijn optiek het allerhoogste niveau. Instrumentaal is Squeaky Feet nauwelijks te overtreffen. Het begin van Never Break herinnert aan Rush en het daaropvolgende door toetsen en zang gedomineerde nummer gaat weer meer richting Spock’s Beard, terwijl in Never Break diverse passages met fusioninvloeden te horen zijn. Met twee gitaristen, een toetsenman die tevens de blaasinstrumenten bespeelt, een fantastische ritmesectie en maar liefst drie bandleden die zingen, kan de band alle kanten op en het via YouTube beschikbare live-materiaal bewijst dat dan ook nadrukkelijk. The Detective heeft overduidelijk trekjes van Dream Theater en het daaropvolgende Caveat Emptor is weer wat radiovriendelijker en gaat meer richting stevig rockpop. Birds Of Prey bevat een snel en zwaar gitaar-met-bas-loopje, schreeuwerige zang, maar ook een heel lieflijk en mooi refrein en een dito instrumentale passage met synthesizer. Het instrumentale Tooth And Nail biedt de luisteraar een kruising tussen Rush en Dream Theater, maar het bevat ook enkele jazzy passages. Het slotnummer is tevens de titeltrack, een epic van bijna zestien minuten die ook weer een bijzonder mooi stukje instrumentale jazzrock bevat. Deze keer wat meer in de stijl van Lee Ritenour en na een wat steviger instrumentaal stuk gaat het tempo behoorlijk naar beneden en volgt een tamelijk rustig deel met piano en een ver weg klinkende gitaar. Daarna mogen vooral de bassist en de gitaristen excelleren in wat heftiger eindschot waarna een zweverige, bijna ambient passage het album afsluit. Niet gemakkelijk deze muziek, wel bijzonder knap en goed gespeeld!