ACROSS THE RIDGE TO HEAVEN

Yoh Ohyama is zonder twijfel nog steeds de centrale figuur in deze Japanse band. Het is feitelijk meer een project van Ohyama, al spelen de meeste muzikanten al jaren met hem samen. Ohyama speelt live basgitaar, maar in de studio bespeelt hij tevens akoestische en elektrische gitaren, mandoline, harp, toetsen, glockenspiel en elektronische percussie. De tien nieuwe nummers op Across The Ridge To Heaven, die bedoeld zijn om deels tijdens de Cruise To The Edge 2019 live te kunnen spelen, zijn qua stijl enigszins vergelijkbaar met de vorige albums. Klassieke invloeden, folk en de geest van Mike Oldfield zijn herkenbaar in deze muziek die beslist bovengemiddeld is. Ohyama schrijft geen gemakkelijke deuntjes, maar stukken die live zeker de moeite waard zijn en zonder beelden vooral geschikt zijn als luistermuziek. In Peak, Fly With The Wind, het laatste stuk van Watershed en de langste track Ridge To Heaven zitten echt fraaie progressieve stukjes. Meer nog dan op vorige albums hebben fluit en andere blaasinstrumenten een belangrijke rol naast de viool en zijn er behalve veel semi-akoestische stukjes meer klassieke en soms zelfs oosterse invloeden te horen. De thema’s bestaan veelal uit snelle riedeltjes die in verschillende toonsoorten en door verschillende instrumenten worden herhaald, waardoor de muziek niet alleen vaak wat neurotisch over komt, maar als geheel toch minder progressief klinkt dan op voorgaande albums. Het slotnummer Holy Land is erg melodieus en vloeiend. Hier is zeker de invloed van Oldfield duidelijk herkenbaar. Wederom is Across The Ridge To Heaven een knap stukje werk van Ohyama al spreken Fractals (2011) en Elementals (2014) mij persoonlijk meer aan.