CD

De Britse gitarist Mick Jones zat tot 1974 in de band Spooky Tooth maar toen ook aan zijn avontuur als lid van de Amerikaanse Leslie West Band in 1976 onverwachts eindigde, werd Jones gestimuleerd door Bud Prager om zelf een band te formeren. Prager, labelbaas van Phantom Records, zou later ruim zeventien jaar manager van Foreigner zijn. Een ontmoeting met toetsenist Al Greenwood in New York werd gevolgd door eentje met zijn landgenoot Ian McDonald (ex-King Crimson).

Na de zoveelste megatournee is het even stil rond de Finse gothicband Nightwish. Tijd om bij te komen, maar ook tijd voor nieuwe activiteiten, zo blijkt uit dit album. Dat Tuomas Holopainen en Troy Donockley het uitstekend met elkaar kunnen vinden, was al duidelijk. Die samenwerking gaat een stap verder nu het duo de medewerking vroeg van de partner van Holopainen, de in Finland zeer succesvolle zangeres Johanna Kurkela. Dit trio komt met elf semi-akoestische liedjes die heel veel duidelijk maken.

De uit Zweden afkomstige band Structural Disorder presenteert na een korte pauze van een jaar de opvolger van Distance (2016). De zeven composities op ...And The Cage Crumbles In The Final Scene, waarvan twee met een tijdsduur van meer dan tien minuten, zijn samen goed voor een kleine vijftig minuten zware metalen. De opening is nog subtiel en melodieus, maar dan komen de dubbele basdrums, de oerwoudgeluiden en de dreunende riffs.

The Shadow Theory is alweer het twaalfde album van Kamelot, een internationaal gezelschap onder aanvoering van kapitein Thomas Youngblood (gitaar) en eerste stuurman Oliver Palotai (toetsen). Samen met de geweldige zanger Tommy Karevik (Seventh Wonder), de oerdegelijke bassist Sean Tibbets en de nieuwe drummer Jo Nunez, brengt Kamelot dertien nieuwe songs waarin men oude en nieuwe paden betreedt.

New Horizons, een jong Italiaans kwintet uit Toscane (Italië), zette in 2013 de eerste stappen naar een debuutalbum. Tussentijds kreeg de band meer gestalte door de komst van zanger Oscar Nini en voor Inner Dislocation nam men negen composities op die werden gemasterd door gitarist Mularoni (DGM).

Het kwartet Toundra is afkomstig uit de Spaanse hoofdstad Madrid en Vortex is het vijfde album dat de band uitbrengt. Sinds kort is het gezelschap onder contract bij Inside Out Music, hét proglabel bij uitstek. Toch kun je de instrumentale rock die de beide gitaristen, bassist en drummer produceren absoluut geen prog noemen. Er is weinig tot geen sprake van klassieke invloeden, je hoort amper een indrukwekkende solo en de muziek is voor honderd procent gitaar-georiënteerd.

Het is inmiddels al ruim tien jaar geleden dat Hallway Of Dreams, het debuutalbum van Kingfisher Sky, uitkwam. Vanaf het prille begin in 2001 koos de band voor een pad van eenvoud en muzikale passie zonder compromissen te sluiten omwille van commerciële belangen. Voor de elf composities op het vierde album Technicoloured Eyes nam de band ruim drie jaar de tijd; toetsenist Erik van Ittersum was dit keer nauw betrokken bij het schrijfproces.

De Canadees Jason Sharp is van huis uit een jazz-saxofonist die zich later is gaan toeleggen op het gebruik van synthesizers en het gebruik van Musical Instrument Digital Interface, kortweg MIDI. Zijn tweede album Stand Above The Streams maakte hij samen met geluidskunstenaar Adam Basanta. Naast zijn saxofoons gebruikt Sharp zijn ademhaling, kloppend hart en pols uiteraard bewerkt door MIDI. Het resultaat is vier composities, die samen goed zijn voor ruim 41 minuten geluid, want muziek durf ik het bijna niet te noemen.

Christos Antoniou, de gitarist van de Griekse deathmetalband Septicflesh, heeft een klassieke uitlaatklep nodig. Dat bewees hij al eerder, want hij heeft niet voor niets zijn opleiding ‘klassieke compositie’ aan het Londense College of Music met lof afgerond. Androniki Skoula is de zangeres van Chaostar die met een ‘gewone’ stem kan zingen, maar ook veelvuldig gebruik maakt van haar mezzosopraanstem, waarmee zij klassiek georiënteerde stukken zingt op The Undivided Light.

Het Zweedse trio Hollow Earth met niet-Zweedse namen brengt muziek, waarbij menig symfoliefhebber zich kan onderdompelen in een zee van nostalgie. De vroege jaren zeventig worden nadrukkelijk als inspiratiebron gebruikt door de heren van wie C. Nemo alle composities schreef en alle toetsen en gitaren voor zijn rekening nam. De zes nummers, goed voor veertig minuten muziek, houden het midden tussen psychedelisch en vroege symfo met de nadruk op de laatste stroming.