TIARA

Maar liefst acht jaar na The Great Escape (2010) komt de Zweedse progmetalband Seventh Wonder eindelijk met de opvolger Tiara. Als zoethoudertje was er in 2014 nog wel een album met een prima liveregistratie. Tiara klokt bijna zeventig minuten en is ronduit imposant te noemen. Fabelachtig muzikaal vakmanschap, waarbij bas en gitaar regelmatig gelijk op spelen. Tommy Karevik is natuurlijk niet voor niets de frontman bij Kamelot en je wordt ook niet zomaar gevraagd voor een gastrol op een album van Ayreon. Kortom, een uitstekende zanger die mij in de rustiger stukken nog het best bevalt. Het album staat bol van de technische hoogstandjes van alle vier de instrumentalisten. Vernieuwend? Nee, niet echt want de muziek ligt in het verlengde van puike albums als Mercy Falls (2008) en The Great Escape. Minder dus? Nee, ook niet want de toch behoorlijk gecompliceerde muziek is weliswaar in dezelfde stijl uitgevoerd, maar bassist Andreas Blomqvist en de zijnen hebben orkestrale, bijna neoklassieke stukjes geïncorporeerd en zijn er in geslaagd om opnieuw met pakkende melodieën te komen. Het begin en terugkerend thema van Tiara’s Song lijkt erg op de opening van Tubular Bells van Mike Oldfield. Goodnight is een track met erg gevoelige en fraaie, rustige passages. Beyond Today is een wonderschone ballad waarbij de viool als leidend instrument is toegevoegd. Blomqvists bas opent The Truth, waarna drummer Stefan Norgren een lekkere shuffle inzet, ondersteund door de keyboards van Andreas Söderin. Dit is een vrij orkestrale song, waarop de band hulp kreeg van een niet nader genoemde zangeres. By The Light Of The Funeral Pyres en het daarop volgende Damnation Below zijn uptempo powermetalnummers met weer die flitsend snelle loopjes die Blomqvist met gitarist Johan Liefvendahl en toetsenist Söderin speelt en als toetje volgen nog twee denderende solo’s van laatstgenoemde heren. Als Söderin zanger Karevik begeleidt op zijn orgel, waan je je in een kerk maar de laatste track Exhale − een heuse epic − brengt je weer snel bij de harde realiteit, want de snelle loopjes en de ratels van de dubbele basdrums vliegen je om de oren. Ook dit nummer bevat echter een heerlijk en pakkend refrein. Er zijn weinig overdubs te horen en dat betekent dat deze mannen in staat zijn om live nagenoeg alles te spelen wat ze op de plaat zetten. Dat is puur en verbazend knap. In Exhale, dat ook van Kamelot had kunnen zijn, hoor je opnieuw geweldige staaltjes van technisch vernuft van alle vier de instrumentalisten. Prima plaatje, maar wel opvallend dat de studiotrack The Promise (Welcome To Atlanta) niet op dit album terecht is gekomen.