WHAT LIES BENEATH

Robin Trower speelt geen progrock, maar het is wel een gitarist met een geheel eigen stijl. Het voormalig lid van Procol Harum maakt al vanaf beginjaren zeventig soloalbums en afgezien van compilaties en livealbums heeft hij er al zo’n twintig op zijn naam staan. Zijn deels vervormde, wat overstuurde gitaargeluid maakt hem uniek en dus herkenbaar. Waar hij vaak anderen liet zingen of uitsluitend zijn gitaar liet spreken, zingt Trower nu zelf het merendeel van de nummers; de overige zijn instrumentaal. Zijn wat hese, rustige maar toch ook volle stemgeluid past uitstekend bij deze wat 'laidback' en bluesy rockmuziek. In de instrumentale openingstrack van What Lies Beneath dient die prettige sfeer van de eerste albums zich onmiddellijk aan, al zijn de strijkers een verrassing. In het titelstuk zingt Trower ondersteund door zijn gitaar in de wah-wahmodus en verder met drums, bas en wat achtergrondbegeleiding. Ook zingt hij in het derde nummer: een wat langzame poprocksong met strijkers, hoewel het tweede deel iets meer uptempo is met een lekkere shuffle en subtiel gitaarwerk. Freefall is ook een vocaal nummer dat thuishoort in de onvervalste bluescategorie, muziek waarvan je niet genoeg kunt krijgen, vooropgesteld dat je ervan houdt natuurlijk!. Dat Trower ook een ballad kan zingen, bewijst hij in Once The Spell Is Broken, een simpele song, maar o zo mooi. Sleeping On The Moon is dan weer rustige rock, waarin hij met een licht vervormde stem zingt. Het orgel geeft een nostalgische sfeer aan het gevoelige Time And Emotion, met een redelijk ‘clean’ gitaargeluid. Dan weer terug naar de uptempo blues in Skin And Bone met wederom dat licht vervormde stemgeluid. De titel Buffalo Blues zegt voldoende en dit langzame, instrumentale bluesnummer bevat een prettig nostalgisch klinkend orgeltje op de achtergrond. Op de elfde en laatste track hangt de zang van Trower soms een beetje tegen die van Jim Kerr (Simple Minds) aan, maar zoals gewoonlijk heeft de gitaar het hoogste en het laatste ‘woord’.

Robin Trower gaat onverdroten voort met het uitbrengen van nieuwe albums en zolang hij de kwaliteit produceert die te horen is op What Lies Beneath heb ik daar niet het minste bezwaar tegen. Integendeel!