HUMAN WHEEL

Het Finse Trusties - van origine een Frank Zappa-coverband, heeft geleidelijk aan een eigen geluid ontwikkeld. Uit de kern van zanger Matti Ylilauri en gitarist Marko 'Oikku' Oikarinen is met bassist Ville Veijalainen een trio ontstaan dat van wanten weet. Samen met tweede gitarist Ari 'Suti' Sutinen en drummer Janne Ervelius heeft de band een bezetting om de muziek ook live waar te maken. De mannen zijn niet meer zo piep, maar dus wel ervaren getuige de muziek op dit derde album sinds het debuut Growing Smaller uit 1997. De twaalf songs zijn goed voor krap zeventig minuten muziek. Na een wat Rush-achtig begin qua stijl gaan de gezongen stukken meer richting popmuziek, afgewisseld met wat steviger stukjes waarbij vooral bas, drums en gitaar klinken als een kruising tussen Rush, UK en jazzrock. De zang van Ylilauri is meestentijds prettig, maar hij heeft geen veelzijdige stem, noch een gigantisch bereik en hij klinkt ook niet altijd helemaal zuiver. De tweede track is wat rustiger, terwijl de derde wat aan Broken Wings van Mr. Mister doet denken. De gitaar is wat mij betreft net iets te nadrukkelijk aanwezig. Ook hier weer een instrumentaal stuk dat erg veel van Rush weg heeft. In Rituals & Routines zitten nogal wat neurotische stukjes, maar ook 'rock meets pop' gezongen passages. Het beste nummer is wat mij betreft het instrumentale titelstuk dat veel overeenkomsten vertoont met de eerste incarnatie van UK, al is het gitaarwerk van zwaarder. Het album vervolgt met een song die mooie, symfonische instrumentale passages bevat, al doet de gitaar weer erg zijn best om de synth te overtreffen. Vervolgens een stuk waarin pop, Rush en Genesis ten tijde van And Then There Were Three (1978) elkaar ontmoeten. DJemoniee is een langzame, bluesgetinte track waarin zowel zang als gitaarsolo's keurig gedoseerd zijn. Een heerlijk stukje keyboards gaat vooraf aan het stevige You Can Only Lose. Opnieuw prachtig gitaar-, drum- en baswerk, maar de zang bevalt me maar matig. Rock met een klein beetje progressieve saus en zelfs een 'metal meets jazzrock' bodem hoor je in Endless Run, waarbij de instrumentalisten voluit gaan. De keyboards aan het begin van de slottrack doen denken aan die uit Jump van Van Halen, terwijl dit nummer naast rock-, blues- en proginvloeden ook behoorlijk wat jazzinvloeden bevat, mede dankzij de veelvuldig gehanteerde fretloze bas. Human Wheel is een aardige, redelijk veelzijdige cd, maar bevat nog wel de nodige verbeterpunten.