CD

Laat er geen twijfel over bestaan: eigenlijk hoort deze recensie niet in iO Pages thuis, maar net als uw recensent zullen er meer lezers zijn die naast symfo en prog ook de melodieuze (hard) rock, AOR en pomprock omarmen. Welnu, dat is de reden dat ik de cd Bang! van deze sympathieke Zwitsers, die muzikaal zwaar tegen Deep Purple aanleunen, toch bespreek. De band kreeg enkele jaren geleden een gigantische tegenslag toen hun charismatische zanger Steve Lee door een noodlottig ongeval om het leven kwam.

De female-fronted metal heeft geleidelijk overal ter wereld wortel geschoten. De oervorm gothicmetal, met een vaak geschoolde sopraan als zangeres, is blijkens het bestaan van groepen als deze niet beperkt gebleven tot Midden- en Noordwest-Europa. Hoewel Argia, het derde album van het Spaanse zestal Diabulus In Musica, geen hoofdprijs zal winnen voor de originaliteit, moet toch gezegd worden dat het de band niet ontbreekt aan variatie en bovengemiddelde, interessante fragmenten.

Het vierde studioalbum van Martijn Westerholts geesteskind Delain is een logisch vervolg op de voorgaande albums. De bezetting is ongewijzigd gebleven, de productie is waar mogelijk nog verder geperfectioneerd en de negen songs glijden naar binnen als zoete koek. Naast Westerholt bestaat de band uit zangeres Charlotte Wessels en de instrumentalisten Sander Zoer, Timo Somers en Otto Schimmelpenninck van der Oije.

Asia bestaat uit drie routiniers en nieuweling Sam Coulson. Om de wereld in een kleine bezetting te kunnen rondreizen, hadden de heren Geoffrey Downes, John Wetton en Carl Palmer een goede reden om hun creativiteit ruim baan te geven. Coulson is weliswaar een uitstekende gitarist, maar hij mist het karakteristieke gitaargeluid van Steve Howe met wie Asia toch de grootste hits scoorde.

Ian Anderson weet van geen ophouden. Thick As A Brick II (TAAB) was een commercieel en artistiek succes en vanzelfsprekend grijpt hij deze kans aan om dat succes een vervolg te geven. Waarom Homo Erraticus niet als Jethro Tull is uitgebracht is mij niet duidelijk. Gerald Bostock, de hoofdpersoon uit TAAB, speelt opnieuw een rol, omdat de teksten deels ontleend zijn aan diens memoires. Met dezelfde band waarmee hij onlangs met TAAB op tournee was, heeft Anderson dit vijftien composities tellende album vol gespeeld.

De huidige toetsenman van hardrocklegende Deep Purple is ondanks de opnamen voor Now What?! en het redelijke strakke toerschema toch in staat geweest om Keyed Up, de opvolger van All Out (2011) te fabriceren. De elf composities zijn een afgeleide van wat Don Airey allemaal gedaan heeft als toetsenist bij grootheden als Ozzy, Black Sabbath, Gary Moore, Colosseum II en Rainbow.

Voor veel EM-liefhebbers zal het een hoogtepunt geweest zijn toen ex-Tangerine Dream lid Johannes Schmoelling zich liet overhalen door de zoon van zijn voormalige medebandlid Edgar Froese en ook tevens ex-Tangerine Dream lid Jerome Froese om samen met Robert Waters een concert te geven in Nederland. Daarmee werd het trio een geweldige uitsmijter op E-Live 2011. Uiteraard werd vol verwachting uitgekeken naar een vervolg op deze liveregistratie (iO 105) die in 2012 als Scored werd uitgebracht.

Dat er ook in Zuid-Amerika goede muzikanten rondlopen, wisten we al lang. Dat er ook sprake is van nieuwe aanwas, is waarschijnlijk niet bij iedereen bekend. Het trio Imagery bestaat uit Ricardo Fanucchi (bas), Joceir Bertoni (gitaar, zang) en Luciano Neves (drums) en het speelt muziek in de stijl van Fates Warning, maar dan met een knipoog naar Rush en vooral Dream Theater. De acht composities zijn van Fanucchi en Bertoni.

Het is alweer twintig jaar geleden dat de Duitse formatie Vanden Plas het debuutalbum Colour Temple uitbracht. De band brengt met een wat grillige regelmaat albums uit die evenwel altijd een goede of zelfs zeer goede beoordeling krijgen. Ook live is de band met frontman Andy Kuntz steeds goed voor een degelijke en kwalitatief hoogstaande show. De laatste jaren neigt de band meer naar theaterproducties en zo ontstond een samenwerking met de meest succesvolle Duitse schrijver Wolfgang Hohlbein, die uitmondde in de productie Bloodnight.

Peter Mergener maakten vooral in de jaren tachtig faam met Software, een succesvol en jarenlange samenwerking met Michael Weisser. In 1989 ging Mergener solo en na Creatures was Passage In Time in 1991 een sterk vervolg op voorgenoemd album. De nu op de markt gebrachte dubbelcd bestaat uit de geremasterde versie van het originele album met nogal al wat wijzigingen en aanvullingen. Mergener’s muziek heeft overduidelijk de Berlijnse school als bakermat maar zijn muziek is wat grilliger.