WE NEVER SAID GOOD-BYE

In 1998 verraste de Duitse-Amerikaanse band Amon Ra de progressieve rockfans met een heerlijk symfoalbum. Helaas bleef het daarna stil en leek er geen opvolger meer te komen. Tot mei dit jaar, want drie van de vijf originele leden, te weten Scott Balaban (zang, toetsen), Lothar Hermann (drums) en Thomas Wenzel (gitaar) hebben elkaar weer gevonden en zij verzekerden zich van de medewerking van Dierk Nielder (toetsen). Deze mannen hebben de draad weer opgepakt en doken samen de studio van Lothar Hermann in, waar ze in alle rust werkten aan de opvolger van Precarious Balance (1998). Enkele van de in totaal twaalf songs stonden al in de steigers toen de band in 1999 als support act van Saga optrad, maar het gros van de composities is van recente datum. De stijlverschillen zijn navenant. Bestaat het eerste deel voornamelijk uit puike melodieuze prog, gaandeweg worden de songs wat zoeter, meer richting pop. In de tweede track Time Will Come To Your Rescue − voor mij hét juweeltje − zijn invloeden van Saga en Kansas (Icarus) te horen. Het langzame, door piano gedragen Rocket Man is een lieflijke ballad. Slipping Away heeft een aardige opbouw; een bijna akoestisch begin wordt gevolgd door een wat steviger deel dat meer richting rock gaat. Dat de heren ook progmetal kunnen spelen, bewijst het nummer Karma Machine, waarin toetsen en vinnig gitaarspel elkaar afwisselen. Gedurfd, maar eerder grappig dan goed is de track Tango Mortale, waarin de accordeon een belangrijke rol vervult. In Should Have Known Better neigt de band naar The Eagles (Desperado). Het wordt gevolgd door Dance Of Duty, een ijzersterke progrocktrack die aan Saga herinnert. Het ruim 72 minuten klokkende album sluit af met de mooie, symfonische track The Great Metronome, waarmee de band aantoont zich met de beste progbands te kunnen meten. Een smaakvolle combinatie van prog oude stijl, prog met tal van mooie toonsoort- en tempowisselingen en nieuwe ideeën, dus luidt de conclusie: een zeer geslaagde comeback.