THE WITNESS

Paul Bremner is bij veel lezers wellicht bekend als de gitarist van de Amerikaanse formatie IZZ. Als je naar de gastmusici kijkt, is het eigenlijk gewoon IZZ, want die band inclusief zangeressen doet mee. Het enige verschil is dat de nummers door Bremner zijn gecomponeerd. Zoals te verwachten, is op The Witness een belangrijke rol weggelegd voor Bremners gitaren, maar op de achtergrond doen de toetsen van John Galgano goed mee. De opening is een mooie, symfonische track gezongen door Anmarie Byrnes; de tweede is ietwat steviger met zang van Tom Galgano. Het heeft een wonderschoon tussenstuk met Floydiaans toetsenwerk, waarin Bremner laat horen dat hij een uitstekende gitarist is met een niet alledaags geluid. Zijn composities staan bol van de eigenaardige wendingen en ik kan me goed voorstellen dat hij vond dat hij zijn eigen stukken moest aanbieden aan het progminnend publiek! Laura Meade zingt het lieflijke derde stukje en datzelfde doet gastzangeres Johanna Farrand op het vlotte nummer Vistas. Ook bij de rocksong Are You Ooh Yah? hoor je lekkere toetsenpartijen op de achtergrond. Verder een fijne riff en Meade die een weinig indrukwekkende tekst zingt. Sad is een mooie, maar treurige ballad gevolgd door de titeltrack. Die is deels gevoelig en gaat deels richting Spock’s Beard met wat steviger gitaarwerk. Lost In A Memory had een midtemposong van Chicago kunnen zijn. Je hoort veel bluesrockinvloeden in het instrumentale No Remorse. De tiende track is in vijf substukken verdeeld. Deel een klinkt als IZZ met een flitsende toetsensolo. Deel twee is meer gitaar-georiënteerd met een aardige tempowisseling en een heerlijke climax met uitstekend gitaarspel dat overgaat in wat vreemdsoortige gitaareffecten. Vervolgens een tokkelende gitaar met gevoelige zang en een rustig kabbelend muziekje. Ook deel vier is bijna akoestisch, ware het niet dat er wat orkestrale toetsen zijn toegevoegd. Het slot is mede beïnvloed door de sequencers van Jean Michel Jarre, maar dan op gitaar. Bremner soleert in stijl dit nummer uit, althans zo lijkt het want na een misleidende stilte volgt nog een melancholiek stukje met zang, gitaar en piano. The Witness kan zich meten met de muziek van IZZ en is dus van een uitstekend niveau.