SPIRAL OF FEAR

Na een hiaat van maar liefst acht jaar is de Duitse progmetalformatie Poverty’s No Crime terug met Spiral Of Fear. Het album bevat negen nieuwe songs die al in 2014 en 2015 werden opgenomen. Het befaamde proglabel InsideOut Music werd verruild voor Metalville en van de eerste bezetting uit beginjaren negentig zijn alleen zanger-gitarist Volker Walsemann, gitarist Marco Ahrens en drummer Andreas Tegeler nog over. De hardrockinvloeden van bands als Uriah Heep en Deep Purple zijn gemixt met moderne metalriffs terwijl de vele, zeer melodieuze passages worden gelardeerd met orkestraties. De prettige en rustige stem van Walsemann klinkt nergens geforceerd en aangezien de gitaar- en toetsensolo’s in dienst staan van de composities, is er nooit dat vervelende gevoel van overbodig machtsvertoon of overdreven technische hoogstandjes. In The Ballad Of 91 is het sfeertje van de vroegere Wishbone Ash te herkennen, maar dan met toetsen. Dying Hopes doet me sterk aan Blue Öyster Cult denken (Don’t Fear The Reaper). In het instrumentale tussenstukje loopt de bas van Heiko Spaarmann met gemak mee met de riff van de gitaar, terwijl de piano van Jörg Springub letterlijk voor de subtiele noten zorgt. De finale is met bijna tien minuten het langste nummer van Spiral Of Fear en ook nu zijn invloeden van Wishbone Ash hoorbaar, naast diverse bijzonder aardige instrumentale uitstapjes. Vreemd genoeg ervaar ik dezelfde sensatie als bij het nieuwe Redemption-album: beide bands verlieten InsideOut Music en stapten over naar een meer metal-georiënteerd label, maar beide leverden in mijn beleving het meest progressieve album af. Met dit zevende studioalbum doen de Duitsers weer helemaal mee in de top van het genre.