CD

Verlang je naar de jaren tachtig met bands als Boston, Journey, Survivor, Gotthard of Mastedon? Dan zou ik maar eens gaan luisteren naar de Zweedse band Perfect Plan! De muziek op All Rise is tekstueel weliswaar pretentieloos en ze betreft absoluut oude wijn in nieuwe zakken, maar het is een heerlijk plaatje voor in de auto, om vrolijk van te worden of gewoon om lekker mee te stampen.

From Worry To Shame, het eerste volwaardige album van het duo Head With Wings bestaande uit Joshua Corum (zang, gitaar) en Brandon Cousino (gitaar), zag het daglicht dankzij hulp van onder anderen twee leden van de cinematic rockband Earthside. Dit album werd mede geïnspireerd door het feit, dat het nu tien jaar geleden is dat Joshua’s neef Meredith Emerson werd gekidnapt en vermoord. De negen tracks op deze cd zijn goed voor ruim drie kwartier luistervermaak.

De thans 70-jarige Klaus Schulze is onbetwist een van de grondleggers van de elektronische muziek (EM). Hij heeft naar schatting minimaal tweehonderd albums uitgebracht in de afgelopen 47 jaar, waaronder ook vele collaboraties onder anderen met Lisa Gerrard (Dead Can Dance). Na een periode met een minder goede gezondheid − menigeen dacht dat Schulze niet meer zou herstellen − is hij toch weer terug en dat laat hij weten met het nieuwe album Silhouettes.

Kindermisbruik is een naar fenomeen waar vrijwel iedereen een vieze smaak van in de mond krijgt. En terecht! Kristoffer Gildenlöw (Kayak, ex-Pain Of Salvation) heeft het niet bij gedachten en mijmeringen alleen gelaten, maar hij heeft uit het hele land bevriende muzikanten opgetrommeld om hem te helpen op muzikale wijze een gezamenlijk standpunt in te nemen tegen kindermisbruik.

Het Noorse rockicoon Issa (Isabell Øversveen) brengt met Run With The Pack alweer haar vijfde album uit, zij het met een heel andere band dan op voorgaande albums. Dit keer werkte ze samen met twee kanjers, te weten toetsenist Alessandro Del Vecchio (toetsen, Jorn, Sunstorm, Place Vendome) − tevens de man die tekende voor de productie − en niemand minder dan gitarist Simone Mularoni (DGM).

One Of A Kind, het nieuwe soloalbum van Don Airey, is klaar en hij hoopt daarmee de hardrockscene te verblijden. Het is inmiddels zijn zesde album, maar daarbij moet worden aangetekend dat het jazzalbum Going Home (2016) niet in het rijtje K2 - Tales Of Triumph And Tragedy (1988), A Light In The Sky (2008), All Out (2011), Keyed Up (2014) en de nieuwe cd thuis hoort.

Ook in IJsland wordt mooie muziek gemaakt, maar dat wisten we al van bands als Todmobile en Sigúr Ros. Nivalis is het vierde album van Árstíđir, dat seizoenen betekent. Het trio bestaat uit Daniel Auðunsson (gitaar, zang), Gunnar Már Jakobsson (bariton-gitaar, zang) en Ragnar Ólafsson (keyboards, zang). Nivalis is pas het eerste album dat ik voor mijn website bespreek en dat lijkt me een gemiste kans voor de eerste drie albums.

Ook Canada beschikt over uitstekende muzikanten en ook daar is progressieve metal een geliefde muziekstijl. Dat bewijst Borealis uit Orangeville (Ontario) met The Offering, het vijfde studioalbum in het al meer dan tienjarig bestaan. De twaalf nieuwe composities klokken samen een dik uur hoogstaande ‘zware jongens muziek’ in de stijl van bands als Evergrey, Kamelot en Nocturnal Rites.

De Zweedse band W.E.T. bestaat uit gitarist Robert Säll (de W van Work Of Art), zanger Erik Mårtensson (de E van Eclipse), zanger Jeff Scott Soto (de T van Talisman), gitarist Magnus Henriksson (Eclipse) en drummer Robban Bäck. Earthrage is alweer het derde studioalbum van dit gezelschap dat volgend jaar zijn tienjarig jubileum hoopt te vieren. Het mag als bekend worden verondersteld dat Frontiers Records het AOR- en hardrocklabel bij uitstek is.

Het gelijknamige debuutalbum van het in 2013 opgerichte Finse kwartet Hadal Sherpa, bevat bijna zeventig minuten instrumentale muziek verdeeld over acht composities. Een muzikale uitdaging zou je zeggen. Dat bleek het ook wel te zijn al voelde ik bij Marracech de behoefte had om die al na een minuutje af te breken, want een tikje te drammerig en te neurotisch. Je zou verwachten dat de spannende solo’s je om de oren vliegen en dat er talloze venijnige duels tussen gitaren en keyboards worden uitgevochten. Niets bleek echter minder waar.