CD

One Of A Kind, het nieuwe soloalbum van Don Airey, is klaar en hij hoopt daarmee de hardrockscene te verblijden. Het is inmiddels zijn zesde album, maar daarbij moet worden aangetekend dat het jazzalbum Going Home (2016) niet in het rijtje K2 - Tales Of Triumph And Tragedy (1988), A Light In The Sky (2008), All Out (2011), Keyed Up (2014) en de nieuwe cd thuis hoort.

Ook in IJsland wordt mooie muziek gemaakt, maar dat wisten we al van bands als Todmobile en Sigúr Ros. Nivalis is het vierde album van Árstíđir, dat seizoenen betekent. Het trio bestaat uit Daniel Auðunsson (gitaar, zang), Gunnar Már Jakobsson (bariton-gitaar, zang) en Ragnar Ólafsson (keyboards, zang). Nivalis is pas het eerste album dat ik voor mijn website bespreek en dat lijkt me een gemiste kans voor de eerste drie albums.

Ook Canada beschikt over uitstekende muzikanten en ook daar is progressieve metal een geliefde muziekstijl. Dat bewijst Borealis uit Orangeville (Ontario) met The Offering, het vijfde studioalbum in het al meer dan tienjarig bestaan. De twaalf nieuwe composities klokken samen een dik uur hoogstaande ‘zware jongens muziek’ in de stijl van bands als Evergrey, Kamelot en Nocturnal Rites.

De Zweedse band W.E.T. bestaat uit gitarist Robert Säll (de W van Work Of Art), zanger Erik Mårtensson (de E van Eclipse), zanger Jeff Scott Soto (de T van Talisman), gitarist Magnus Henriksson (Eclipse) en drummer Robban Bäck. Earthrage is alweer het derde studioalbum van dit gezelschap dat volgend jaar zijn tienjarig jubileum hoopt te vieren. Het mag als bekend worden verondersteld dat Frontiers Records het AOR- en hardrocklabel bij uitstek is.

Het gelijknamige debuutalbum van het in 2013 opgerichte Finse kwartet Hadal Sherpa, bevat bijna zeventig minuten instrumentale muziek verdeeld over acht composities. Een muzikale uitdaging zou je zeggen. Dat bleek het ook wel te zijn al voelde ik bij Marracech de behoefte had om die al na een minuutje af te breken, want een tikje te drammerig en te neurotisch. Je zou verwachten dat de spannende solo’s je om de oren vliegen en dat er talloze venijnige duels tussen gitaren en keyboards worden uitgevochten. Niets bleek echter minder waar.

De Britse gitarist Mick Jones zat tot 1974 in de band Spooky Tooth maar toen ook aan zijn avontuur als lid van de Amerikaanse Leslie West Band in 1976 onverwachts eindigde, werd Jones gestimuleerd door Bud Prager om zelf een band te formeren. Prager, labelbaas van Phantom Records, zou later ruim zeventien jaar manager van Foreigner zijn. Een ontmoeting met toetsenist Al Greenwood in New York werd gevolgd door eentje met zijn landgenoot Ian McDonald (ex-King Crimson).

Na de zoveelste megatournee is het even stil rond de Finse gothicband Nightwish. Tijd om bij te komen, maar ook tijd voor nieuwe activiteiten, zo blijkt uit dit album. Dat Tuomas Holopainen en Troy Donockley het uitstekend met elkaar kunnen vinden, was al duidelijk. Die samenwerking gaat een stap verder nu het duo de medewerking vroeg van de partner van Holopainen, de in Finland zeer succesvolle zangeres Johanna Kurkela. Dit trio komt met elf semi-akoestische liedjes die heel veel duidelijk maken.

De uit Zweden afkomstige band Structural Disorder presenteert na een korte pauze van een jaar de opvolger van Distance (2016). De zeven composities op ...And The Cage Crumbles In The Final Scene, waarvan twee met een tijdsduur van meer dan tien minuten, zijn samen goed voor een kleine vijftig minuten zware metalen. De opening is nog subtiel en melodieus, maar dan komen de dubbele basdrums, de oerwoudgeluiden en de dreunende riffs.

The Shadow Theory is alweer het twaalfde album van Kamelot, een internationaal gezelschap onder aanvoering van kapitein Thomas Youngblood (gitaar) en eerste stuurman Oliver Palotai (toetsen). Samen met de geweldige zanger Tommy Karevik (Seventh Wonder), de oerdegelijke bassist Sean Tibbets en de nieuwe drummer Jo Nunez, brengt Kamelot dertien nieuwe songs waarin men oude en nieuwe paden betreedt.

New Horizons, een jong Italiaans kwintet uit Toscane (Italië), zette in 2013 de eerste stappen naar een debuutalbum. Tussentijds kreeg de band meer gestalte door de komst van zanger Oscar Nini en voor Inner Dislocation nam men negen composities op die werden gemasterd door gitarist Mularoni (DGM).