RISEN

Wie mij een jaar geleden zou hebben verteld dat de Amerikaanse band Angel weer een cd zou uitbrengen, had ik voor gek verklaard. De band was vooral succesvol eind jaren zeventig en al deed zanger Frank Dimino geregeld pogingen om onder de naam Angel actief te blijven, tot een echte reünie kwam het nooit. Nu zijn twee belangrijke leden weer herenigd namelijk zanger Frank Dimino en gitarist Punky Meadows. Net als de stem van Geddy Lee (Rush) is die van Dimino heser, beperkter en lieflijker geworden en met name die laatste verandering zal veel mensen aanspreken. Zijn stem klinkt op Risen veel vriendelijker en minder schel dan in de hoogtijdagen van de band. Vooral in de als bonustrack opnieuw opgenomen kraker Tower, komt deze verandering goed tot uiting en deze uitvoering kan ik daarom zeer appreciëren. Evenals vroeger hebben de toetsen een minder prominente rol ten opzichte van de gitaren, maar de diverse introotjes en spaarzame solo’s drukken wel een symfonisch stempeltje op deze melodieuze hardrock. Nummers als Shot Of Your Love, Slow Down, We Were The Wild of Desire zijn voorbeelden van lekkere uptempo meezingers met aansprekende refreintjes, terwijl 1975 een puik nummer is met ook een wat minder oppervlakkige tekst. IOU is een echte smartlap en Our Revolution is dan weer een aardig georkestreerde track die qua stijl meer richting Uriah Heep gaat. De popinvloeden in Tell Me Why en de synths in Sanctuary completeren met nog enkele rockers het totaal van zeventien tracks op dit album dat maar liefst rond de 75 minuten klokt. Wat mij betreft is Risen een sterke comeback van Angel en al is er niet echt veel nieuws onder de zon, de routine en het vakmanschap van deze heren staat buiten kijf!