MENNO VON BRUCKEN FOCK

HOLD YOUR FIRE (1987), heruitgave

Artiest / Band: 
RUSH (2019)
RUSH - HOLD YOUR FIRE

Het Canadese trio Rush begon als hardrocktrio, maar begon vanaf A Farewell To Kings (1977) met synthesizers te experimenteren. Prachtige albums als Permanent Waves (1980) en Moving Pictures (1981) waren daarvan het resultaat. Het twaalfde en laatste album uit deze periode was het door Peter Collins geproduceerde Hold Your Fire (1987). In het uptempo openingsnummer Force X, gaat een Jean-Michel Jarre-achtige opening gaat al snel over in de stuwende bas van Geddy Lee, een track die op het allerlaatst werd geschreven en toegevoegd. Kristalheldere effecten, een knipoogje naar zowel synthpop als glamrock, maar Rush houdt de eigen stijl gelukkig vast. Geddy Lee’s bas klinkt echter wat minder zwaar ten faveure van de synthesizers. Vrij uniek is de gastrol van Aimee Mann, die op het mooie Time Stand Still mee zingt. Waar vrijwel alle muziek door Lee en gitarist Alex Lifeson is geschreven, was dit de eerste compositie van drummer Neil Peart die verder, zoals gebruikelijk, ook alle teksten schreef. Open Secrets is een heerlijke symfonische track, uiteraard met het karakteristieke zwiepende geluid van Lifesons gitaar. Second Nature is bijna een popsong en zeker geen hardrock. Prime Mover is van hetzelfde laken een pak. In Lock And Key laat een rustig en meer gedoseerd zingende Lee horen dat hij een mooie stem heeft, zwaar georkestreerd met synths en met een vinnige solo van Lifeson en fabuleus drumwerk van Peart. Het eveneens symfonische Mission opent met de titel van het album en bevat wederom een uitstekende solo van Lifeson die op dit album meer ruimte voor zijn capriolen krijgt dan op voorganger Power Windows (1985). Oosterse invloeden zijn te horen in het melancholieke Tai Chan en het album wordt in stijl afgesloten met High Water, dat rijkelijk is voorzien van synths en opnieuw nadrukkelijk de invloeden van synthpop, zoals die in de jaren tachtig zeer populair was. Hold Your Fire is meer pop georiënteerd met minder schelle en hoge zang, meer synthesizers en fraaie solo’s van Lifeson, dus voor de symfomaan een prima combinatie. Een juweeltje van dit veelzijdige trio uit Toronto.