CD

Soms krijg je als recensent muziek voorgeschoteld waarvan je de relatie met deze website niet zo scherp ziet zitten. A Midsummer’s Night Dream van Oberon is zo’n voorbeeld. Het album is ultra zeldzaam als lp, want het was in 1971 een zelf-gefinancierde plaat van een aantal Engelse studenten, die elkaar al van hun schoolperiode kenden. Deze Oberon is dus een andere dan het Noorse Oberon of de metalband uit Sydney. De eigen composities van de heren worden aangevuld met wat klassieke stukjes en met folkklassiekers als Summertime.

Toen toetsenman Ton Scherpenzeel hartproblemen kreeg, was het even heel erg schrikken en zeer de vraag of er na het bijzonder goed geslaagde Seventeen ook nog een achttiende album zou komen. De stilte werd handig opgevuld door het live album Live 2019. Het antwoord luidt inmiddels bevestigend, want Out Of This World is de opvolger van Seventeen.

Naast Within Temptation heeft Epica zich door de jaren heen ontwikkeld tot een internationale grootmacht in het symfonische metalgenre dat nog immer wordt gedomineerd door het Finse Nightwish. In Nederland, maar zeker ook daarbuiten, steekt Epica echter met kop en schouders boven de concurrentie uit.

Van Psychic Equalizer stond reeds vier keer eerder een recensie in progblad iO Pages, dus de band is bepaald geen nieuwkomer. Voor de lezers van deze website is Revealed II echter de eerste recensie. Dit internationale gezelschap moest, zoals velen voor hen, de geplande tournee uitstellen vanwege de coronacrisis. In plaats daarvan heeft Hugo Selles, de Spaanse pianist en initiator van dit samenwerkingsverband, zijn muzikale metgezellen, uitgenodigd om via internet een ep te maken.

Frontvrouw Morgan-Leigh Brown van de uit Melbourne, Australië afkomstige band Acolyte, had behoorlijk wat ervaring als zangeres in musicals, maar ze had nooit eerder in een band gezeten. Totdat de vier heren instrumentalisten van Acolyte haar vroegen om bandlid te worden, omdat haar ‘guiding vocals’ zo goed bij de band bleken te passen. Het vorige album Shades Of Black heeft deze website en ook iO Pages niet bereikt, maar het kreeg ‘down under’ wel volop positieve kritieken.

Illuminae is een nieuw project van bassist-gitarist Ian Jones (Karnataka, Chasing The Monsoon) en zangeres Agnieszka Swita (Caamora, Clive Nolan). Met gastmuzikanten als Steve Hackett, Jon Helliwell (ex-Supertramp) en Troy Donockley (ex-Iona, ex-Mostly Autumn, Nightwish) zijn je verwachtingen als progliefhebber direct al aardig hooggespannen, maar dat valt op Dark Horizon eigenlijk wat tegen.

Zoals bij veel artiesten zijn momenten van uiterste teleurstellingen of negatieve ervaringen vaak een waardevolle bron van inspiratie. Zo ook bij de begenadigde zangeres Anneke van Giersbergen die geconfronteerd werd met grote persoonlijke tegenslagen. We kennen haar uiteraard van The Gathering, Ayreon, The Gentle Storm en Vuur. De door haar gedragen band Vuur bracht niet wat zij en haar bandleden ervan hadden gehoopt en ook haar langdurende huwelijk kwam in zwaar weer terecht.

Van de Noorse retroproggers van Fatal Fusion hebben al enkele albumrecensies in progblad iO Pages gestaan, maar zonder daarbij een ‘tip’ of een ‘vette krent’ te scoren. Onlangs werd het zeventig minuten durende debuutalbum Land Of The Sun opnieuw uitgebracht, maar ook dat album zal wat mij betreft een dergelijk predicaat niet verdienen, al is het gebodene op dit album absoluut niet verkeerd.

Het is alweer 55 jaar geleden dat Tommy Bolin, de voormalige gitarist van Deep Purple, kwam te overlijden door een overdosis heroïne. Er zijn postuum diverse albums van hem verschenen, de meeste van liveconcerten. Uit de een of andere hoge hoed zijn nu weer wat geluidsopnamen getoverd die als Shake The Devil – The Lost Sessions op lp en cd zijn uitgebracht.

Trevor Bolder is al bijna acht jaar geleden overleden maar toch hebben vroegere bandleden, vrienden en zijn weduwe Shelly gemeend hem eer te moeten bewijzen door zijn destijds in een ver gevorderd stadium verkerende soloalbum alsnog te completeren en uit te brengen. Sail The Rivers bevat tien composities die samen goed zijn voor zo’n 53 minuten muziek in een stijl die het meest in de buurt komt van die van Uriah Heep. Aardige rocksongs gezongen door Derk Gallagher en Bolder zelf.