METAMORPHOSIS

Het uit IJsland afkomstige kwintet Ring Of Gyges viert het 10-jarig bestaan met Metamorphosis, de opvolger van het debuut Beyond The Night Sky uit 2017. De karakteristieken zijn nog steeds dezelfde: duidelijke invloeden uit de progressieve rock van de jaren zeventig, maar de heren gieten de met vreemde ritmes en moeilijke maatsoorten doorspekte muziek in een wat heftiger en moderner jasje. De elf composities zijn goed voor maar liefst bijna zeventig minuten muziek. Dat een van de bandleden op een promofoto staat met een T-shirt van Rush, zegt voldoende lijkt me. Toch klopt de omschrijving, zoals de bijgeleverde informatie die aangeeft, naar mijn mening niet. In de muziek van deze mannen – wellicht met uitzondering van de slottrack – herken ik maar bar weinig van de ‘seventies-prog’ die mij zo na aan het hart ligt. Het is in mijn beleving pure progmetal compleet met veel dubbele basdrums, harde gitaarmuren, niet altijd even gepolijste zang en tevens het gebruik van ‘grunts’. Natuurlijk kunnen deze jongelieden meer dan uitstekend op hun respectievelijke instrumenten overweg en over de kwaliteit valt niets te klagen, maar om in dit genre nog met schokkende vernieuwingen te komen is een haast onmogelijke opgave. In een track als Find Me Here hoor je wel degelijk ook mooie, aansprekende symfonische passages, een beetje als de metalversie van Rude Awakening van Yes. Metamorphosis is knap geconstrueerd, maar zoals met veel albums in dit genre staat het aan de zijlijn van onze ‘core business’!