ECHOES FROM THE PAST

Wie dacht dat gitarist-componist Frank Bornemann van de Duitse formatie Eloy voldoende muzikaal eerbetoon had betoond aan Jeanne d’Arc, had het mis. Reflecterend over de zo waarheidsgetrouw mogelijke geschiedkundige weergave over het leven van de Franse heldin, kreeg Bornemann tijdens de coronaperiode toch het idee dat zijn verhaal nog niet was afgerond. Hij besloot een derde deel toe te voegen met de overleveringen die Jean de Metz op schrift had gesteld. Hij was de man die de meeste tijd in de buurt van Jeanne had doorgebracht. Hiermee is de trilogie dan wel compleet en kan Bornemann proberen om zijn teksten en muziek voor een theaterversie te gebruiken, waarvoor dit project ook oorspronkelijk bedoeld was. Behalve componist, producer, gitarist en zanger Bornemann, bleken er tijdens de opnamen gedurende de coronacrisis amper voormalige bandleden beschikbaar, behalve – gelukkig – sterbassist Klaus-Peter Matziol. Zijn karakteristieke basspel is een wezenlijk onderdeel van het typische Eloy-geluid oftewel, zoals Bornemann ooit zelf aanhaalde ‘zonder Matze geen Eloy’. De openingstrack is standaard Eloy met heerlijke ondersteuning van toetsen en de drumstijl gaat ook weer in de richting van die van ex-bandlid Jürgen Rosenthal. Meer verhalend en wat gezapiger klinkt het tweede nummer, gevolgd door het titelstuk met een korte gitaarsolo en opnieuw smaakvolle arrangementen waaronder een dameskoortje. Iets steviger wordt de muziek in Danger met wat meer dreiging, terwijl in Deceptive Glory sprake is van iets meer afwisseling in de aanloop naar Warning Signs, weer een karakteristiek stukje Eloy met een knipoog naar Pink Floyd. In Fate is weer een dameskoortje te horen met melodieën die teruggrijpen op vroeger werk. Zo ook het wat ingetogen The Pyre, waarin Jean zijn ervaring beschrijft als hij zijn metgezel op de brandstapel ziet sterven. Uiteraard is het aansteken van de brandstapel wat grimmiger van aard, waarna een meer etherisch stuk volgt dat opbouwt naar een climax waarin naar mijn smaak diverse spetterende solo’s ontbreken. Deze lange track eindigt bijna in een ambient stijl die met louter toetsen het heengaan van Jeanne uitbeeldt. Het slot is een rustig stukje waarin Jean afscheid neemt van Jeanne. Mooi dat de trilogie compleet is en dat de oude meester nog muziek uitbrengt, die prachtig en verzorgd klinkt, maar te weinig aansprekende solo’s en verrassingen bevat om je echt compleet weg te blazen.