CD

Het Italiaanse Neverdream, geesteskind van gitarist Giuseppe Palmieri en zanger Giorgio Massimi, brengt met Figli Dell'Alba het vijfde album uit sinds de oprichting van de band in 2004. De vorige vier heb ik echter niet besproken op mijn website. De onderwerpen van de geheel in het Italiaans gezongen teksten zijn slavernij en racisme. De muziek is verdeeld over dertien nummers die samen goed zijn voor een ruim uur prog, waarbij absoluut metalinvloeden te herkennen zijn.

Het is dit jaar veertig jaar geleden dat Audio-Visions werd uitgebracht. Een prima reden om dit opgepoetste album opnieuw in het zonnetje te zetten, want voor mij persoonlijk is dit een van de beste albums van Kansas. Het zou helaas het laatste album in de originele bezetting blijken te zijn.

Cheer-Accident, het merkwaardige gezelschap uit Chicago (VS), debuteerde al in 1986 met het album Life Isn’t Like That. Men heeft anno 2020 nog steeds oprichter Thymme Jones (drums, trompet) en gitarist Jeff Libersher in de gelederen, die de groep kwam versterken na de eerste lp. Dit gezelschap schuwt op Chicago XX noch experimenten, noch zelfspot. Men wil zich absoluut niet conformeren aan geëffende paden en muzikale extravaganties zijn meer regelmaat dan uitzondering.

Het Canadese kwartet Harem Scarem, met als centrale duo gitarist Pete Lesperance en zanger-toetsenist Harry Hess, bestaat al ruim dertig jaar. Ondanks een pauze van vijf jaar rond 2009, is Change The World het vijftiende echte studioalbum van de band als je Mood Swings II niet meetelt. De opvolger van United (2017) brengt geen verrassingen, maar dat een band in dit genre toch weer een tiental pakkende songs op de schijf weet te zetten, mag op zich al een wonder heten.

Van de uit Toronto (Canada) afkomstige alleskunner Rick Miller zijn reeds zes albums besproken in iO Pages, het tijdschrift voor progressieve rockmuziek. Hij is dus geen onbekende bij de liefhebbers van dit genre. Behalve komiek − kijk maar eens naar zijn versie van Bohemian Rhapsody op YouTube! − is hij acteur, schrijver, spreker en dus ook nog muzikant. De man zelf zingt en bespeelt gitaar en toetsen. Met Belief In The Machine presenteert hij opnieuw vijftig minuten muziek in de stijl van vooral Pink Floyd.

Dit jaar wordt drummer Mani Neumeier van Guru Guru tachtig jaar. Hij is de enige constante factor in de band en – evenals blueslegende John Mayall − een van de oudste nog spelende rock- muzikanten. Live In China bevat bijna vijf kwartier authentieke ‘krautrock’ met hoofdrollen voor de twee gitaristen en voor Neumeier, die naast zijn drukke bezigheden tijdens de reguliere nummers ook nog eens een pittige drumsolo speelt van bijna negen minuten!

Mindweaver is het debuutalbum van deze zeskoppige Noorse band Course Of Fate, onder aanvoering van gitarist Kenneth Henriksen. Hij begon in 2014 al met het schrijven van deze conceptplaat die handelt over de mentale (on)gezondheid en de donkere kanten en angsten van de mensen. Het album bevat drie kwartier progmetal van hoog niveau, vergelijkbaar met bands als Circus Maximus, Darkwater, Evergrey en de landgenoten van Pagan’s Mind.

Het Italiaanse Constraint bestaat al sinds 2011 en speelde aanvankelijk uitsluitend covers van symfonische metalbands. Na het debuut Enlightened By Darkness (2016) is Tides Of Entropy de tweede cd met eigen composities. De negen stukken klokken samen 42 minuten, de lengte van een ouderwetse lp dus. Dit zelf geproduceerde album had − voor zover dat via een pc te beoordelen is − wel wat professionele ondersteuning kunnen gebruiken.

Het album Seventeen betekende voor de lezers van deze website een uitermate interessante wederopstanding van Kayak met als enige constante factor roerganger Ton Scherpenzeel (toetsen). Door het succes van Seventeen en dus van de nieuwe bezetting, lag een liveregistratie voor de hand. Bij de lancering van Seventeen in januari 2018 zei Scherpenzeel nog, dat de band eerst een flink aantal concerten zou moeten afwerken voordat hij dacht dat er een goed livealbum opgenomen zou kunnen worden.

De Zweed Andi Kravljaca is primair gitarist. Dat heeft hij bereikt door onophoudelijk te blijven oefenen, toonladders te spelen en zich uiteindelijk op te werken naar een niveau van bijvoorbeeld landgenoot Yngwie Malmsteen. Daarnaast heeft hij zich ook het bespelen van toetsen en basgitaar eigen gemaakt. Zijn droom om eigen werk uit te brengen begon met de ep Ocular, die nu samen met de tweede ep Epipath is samengevoegd.