CD

De jaren zeventig zijn nog steeds voor velen het ultieme decennium van progressieve rock en talloze muzikanten hebben hun inspiratie geput uit hetgeen toen werd bedacht. G.A.S.

Bijna vijftig jaar na het enige soloalbum Dedicato A Giovanna G. van Roberto Carlotto – bijnaam Hunka Munka – uit 1972, komt de man met Foreste Interstellari, zijn tweede plaat die in de categorie ouderwetse prog valt. Orgel en piano worden afwisselend gebuikt maar daarnaast ook diverse geluiden uit synthesizers. Het drumwerk is niet altijd even fantasierijk, maar de instrumentale passages zijn best de moeite waard. De zang, uiteraard in het Italiaans, is zoals vaak niet het sterkste punt.

Na het ep’tje I’ll Be Your Hero is hier dan Glory For Salvation, de échte opvolger van The Eighth Mountain. Rhapsody Of Fire schotelt de luisteraar een album voor van ruim een uur, maar zijn er ook verrassingen? Ja, die zijn er wel, al is het overgrote deel een vervolg op eerder uitgebrachte muziek. De folkelementen, koren, orkestraties, allemaal bedacht door toetsenist Alex Staropoli  ̶ die nu ook als producer de touwtjes stevig in handen heeft   ̶ klinken erg herkenbaar.

Het Finse Leverage komt met een ijzersterke vijfde album in een genre dat elementen van AOR, melodieuze heavy rock en progrock bevat. De muziek is bombastisch, ligt prettig in het gehoor met goede heldere zang, bevat aansprekende melodieën en heerlijke meerstemmige koortjes. Soms schurkt de muziek zelfs tegen de epicmetal aan, maar dan wel de gepolijste versie zonder dubbele basdrums en gillende vocalen. De band heeft twee gitaristen maar toch is er voldoende ruimte voor toetsen en de doorgewinterde ritmesectie speelt inventief en gevarieerd.

Dat de coronacrisis soms toch nog ergens goed voor is, bewijst Ian Hill, niet te verwarren met de bassist van Judas Priest. Hill is zijn hele leven al met muziek bezig, maar hij had nooit voldoende commercieel succes om tot een internationaal bekende muzikant uit te groeien. De afgelopen periode was hij, zoals zo veel muzikanten, aan huis gekluisterd. Die periode heeft hij echter gebruikt om een al heel lang bestaande wens in vervulling te laten gaan: het opnemen van muziek die hij al zo’n veertig jaar geleden bedacht.

Slechts een jaar na het bijzonder geslaagde album Harmony/Synchronicity brengt gitarist Lee Abraham (Galahad) Only Human uit, inmiddels zijn negende soloalbum. Opnieuw heeft hij gebruikt gemaakt van de meer dan prettige zang van Marc Atkinson (Nine Stones Close, Mandalaband, Riversea). Als instrumentalisten horen we de van Tiger Moth Tales en Camel bekende Peter Jones (toetsen) en drummer Gerald Mulligan (Credo).

Veel artiesten hebben de wereldwijde lockdowns gebruikt om nieuwe muziek op te nemen. Ook toetsenist Tuomas Holopainen (Nightwish), zijn levenspartner Johanna Kurkela (zang, viool, keyboards) en Troy Donockley (zang, gitaar, fluiten, pipes, bodrum) hebben de gelegenheid te baat genomen om een tweede Auri-album op te nemen. Hoewel dit project dateert van 2011 kwam het eerste album pas in 2018 uit en nu, drie jaar later, volgt het tweede.

Azure uit Brighton (UK) is het geesteskind van gitarist-zanger Christopher Sampson en gitarist Galen Stapley. Naast een aantal ep’s bracht de band in 2017 het studioalbum Wish For Spring uit, dat ik echter niet heb besproken op deze website. De muziek op Of Brine And Angel’s Beaks is door een veelheid aan bands beïnvloed, waaronder Gentle Giant, King Crimson, Gong en Dream Theater.

Ook uit Ierland komt degelijke progmetal. Dat bewijst dit album van het door gitarist Graham Keane aangestuurde project Vicious Head Society. Ruim een uur muziek in de stijl van Dream Theater met hier en daar flarden Liquid Tension Experiment en Haken. Uit de vinnige, snelle loopjes op Extinction Level Event komen invloeden uit de klassieke muziek naar voren, maar voor de meeste solo’s zijn eenvoudiger akkoordenschema’s gebruikt.

Multi-instrumentalist Mark Murdock was niet alleen een grote fan van toetsenist Vincent Crane, maar hij hield ook van de muziek van Atomic Rooster (AR) en zijn tijdgenoten in het progressieve rockgenre. Om zowel een stukje geschiedenis van AR te vertellen en tevens de geest van de muziek van die band over het voetlicht te krijgen, schreef Murdock heel bewust muziek in de stijl van die band. De titeltrack is ontleend aan de Vincent Cranes bijnaam: Tyrannical Megalomaniac.