CD

Love is het tweede album van het uit Zuid-Californië afkomstige duo Staring Into Nothing dat bestaat uit Steve Rogers (zang, piano, keyboards) en Kurt Barabas (bas, gitaar, Taurus-pedalen). Ondanks de hulp van progmuzikanten Mike Keneally, Greg Bissonette en Trey Gunn neigen de twaalf nummers wel erg naar popmuziek. Zo is de muziek sterk geworteld in de sfeer van jarentachtigbands als Fiction Factory of China Crisis.

Te midden van die vele heruitgaven en nieuwe releases komt het een enkele keer voor, dat een album onbesproken blijft. Dat is het geval met Several More Musiks van Kerry Livgren, de voormalige gitarist, toetsenist en componist van Kansas. Het laatste wapenfeit van Livgren was Forth (2011) met Proto-Kaw, zijn oorspronkelijke pre-Kansas-band. Hij is al vele jaren bezig met wat vermoedelijk ’s mans magnum opus zou moeten worden namelijk Cantata, een album gewijd aan Lazarus.

Het Amerikaanse duo bestaande uit ambient-artiest Matthew Robert Cooper (Eluvium) en gitarist Mark T. Smith (Explosions In The Sky) hernieuwt op Continuous Portrait de samenwerking. Beide mannen zijn inmiddels routiniers, want ze zijn al meer dan twintig jaar actief op muzikaal gebied. De negen nummers op dit album klokken slechts 37 minuten die qua stijl enigszins variëren. De achtergrond van Cooper als ambient-artiest komt het duidelijkst naar voren.

Kaitlyn Aurelia Smith komt uit de VS. Zij kreeg op zeker moment de beschikking over een forse hoeveelheid elektronische apparatuur en begon daarmee te experimenteren. Als fan van Terry Riley leerde ze zichzelf om wegwijs te worden in de wirwar van draden, knopjes, geluiden en interacties. Ze verschafte zichzelf toegang tot databanken met geluiden en componeerde op The Mosaic Of Transformation 38 minuten gesynthetiseerde klanken, want echte muziek kan ik deze verzameling niet noemen.

De Griekse zanger-toetsenist Jargon presenteert zijn eerst soloalbum met behulp van muzikale vrienden op gitaar, bas, drums en een strijkje. De negen tracks op The Fading Thought, die samen rond de vijftig minuten klokken, variëren in stijl: van vrij lieflijke, op klassiek georiënteerde muziek tot vrij pittige orkestrale rock. De composities getuigen van gevoel voor detail, vooral van emoties en hebben geen doorsnee structuur van couplet-refrein-couplet.

Kristoffer Gildenlöw is uiteraard bekend als de voormalige bassist van het nog immer actieve Pain Of Salvation. Velen van ons zullen hem ook kennen van de Neal Morse Band en als de huidige bassist van Kayak. De man is echter niet alleen bassist maar ook multi-instrumentalist, zanger en componist. Terwijl hij werkte aan zijn derde soloalbum, kwam hij tot de conclusie dat hij eigenlijk te veel materiaal had.

Het Noorse kwintet Fatal Fusion is vooral beïnvloed door progressieve muziek uit de jaren zestig en zeventig, maar je hoort ook invloeden van de neoprog uit de jaren tachtig, bijvoorbeeld van Arena. Zo kun je op Dissonant Minds soms Marillion, dan weer IQ en vervolgens de vroege Genesis herkennen, zeker als de dwarsfluit een bijdrage levert.

Het inmiddels tot trio gereduceerde Airbag uit Noorwegen brengt met A Day At The Beach zijn vijfde album uit. De cd is een interessante maar, mijns inziens, weinig vernieuwende mix van vooral het grote voorbeeld Pink Floyd met synthipop-invloeden en fragmenten waarin je Marillion zult herkennen. Het blijft een kwestie van smaak of je de zang van Asle Tostrup mooi vindt dan wel valt voor het gitaargeluid van Bjørn Riis.

Dertig jaar geleden verraste de Oostenrijkse multi-instrumentalist Gandalf (Heinz Strobl) de muziekwereld met Journey To An Imaginary Land. Meer dan dertig albums zagen in de afgelopen vier decennia het levenslicht en na een pauze van enkele jaren is de magiër terug met een dik uur nieuwe muziek op Secret Sarai. Melancholie, wegdromen en een traantje laten: het hoort er weer allemaal bij.

De Fransman Pierre Zalkazanov, beter bekend onder zijn artiestennaam Zanov, viert komend jaar zijn 45-jarig jubileum als elektronisch musicus en dat is op zijn minst opmerkelijk te noemen. Te midden van alle nieuwe stijlen is de man trouw gebleven aan zijn eigen stijl die echter wel duidelijk verwantschappen vertoont met die van zijn illustere landgenoot Jean-Michel Jarre, terwijl hij uiteraard ook wel degelijk beïnvloed is door Tangerine Dream, periode Force Majeure (1979).