CD

Voordat drummer Lee Kerslake en gitarist, organist en zanger Ken Hensley als leden van Uriah Heep furore maakten begin jaren zeventig, zaten de heren ruim vijftig jaar geleden in het kwartet Head Machine samen met de van Jethro Tull en Chicken Shack bekende bassist-zanger John Glasscock en diens broer Brian Glasscock. Daarvoor speelden deze toen nog jonge broekies in The Godz.

De rockgroep Il Rovescio Della Medaglia ontstond eind jaren zestig in Rome en bracht slechts enkele albums uit. Na twee albums besloot de gitaar-georiënteerde band tot een samenwerkingsverband met de Argentijnse componist Luis Bacalov. Dit resulteerde in een veel progressiever album waarbij de band ook een toetsenist inlijfde om de muziek van dit derde album Contaminazione live te kunnen spelen. Terwijl de muziek op dit album nadrukkelijk gebaseerd is op stukken van J.S. Bach, laten de drums, bas en gitaar de hedendaagse rock nadrukkelijk doorklinken.

In 2007 kwam de eerste compilatie uit van Edenbridge, de Oostenrijkse band die inmiddels ruim twintig jaar bestaat. Nu presenteert de band de dubbel-cd The Chronicles Of Eden Part 2 met vooral materiaal van de laatste zes albums die de afgelopen dertien jaar zijn opgenomen. Van elk album staan vier tracks op deze verzamelaar aangevuld met ‘out of print’ bonustracks en enkele opnieuw opgenomen akoestische songs.

Freedom Of Speech, het debuutalbum van de Duits-Zweedse band Mentalist, brengt geen verbluffende verrassingen. Maar liefst dertien tracks, goed voor bijna zeventig minuten muziek, werden gemixt en gemasterd door de ooit van Everon bekende Christian Moos. Oliver Palotai (Kamelot) was verantwoordelijk voor de toetsen en de orkestraties, die de composities van gitaristen Kai Stringer en Peter Moog nadrukkelijk opleuken.

Al meer dan 35 jaar is Fates Warning een boegbeeld in gitaar- georiënteerde progressieve metal. Frontman Ray Alder is er ook al drie decennia bij, bassist Joey Vera ruim twintig jaar, oprichter Jim Matheos is nog immer de drijvende kracht en drummer Bobby Jarzombek is inmiddels ook al meer dan tien jaar bij deze band. Dit solide kwartet presenteert op Long Day Good Night dertien nummers die goed zijn voor bijna vijf kwartier progmetal van hoog niveau.

Signal Red bestaat in feite uit slechts twee muzikanten: zanger Lee Small (Phenomena, Lionheart) en de van Ten bekende Steve Grocott, die de gitaren, toetsen en orkestraties voor zijn rekening neemt. Bijgestaan door twee uitstekende gasten op bas en drums spelen de heren op Alien Nation elf tracks vol die heel goed op het Frontiers Records label zouden hebben gepast en die samen zo’n 53 minuten klokken. De meeste nummers zijn uptempo en met een kop en een staar.

Dit tweede album van het Zweedse duo Prehistoric Animals bestaande uit Samuel Granath (drums, toetsen) en Stefan Altzar (zang, gitaar, toetsen) is de opvolger van het debuut Consider It A Work Of Art. Dit album uit 2018 kreeg van collega Robbert Schuller een prima recensie in iO Pages 157 en terecht! Veel van wat hij schreef is van toepassing op The Magical Mystery Machine, het nieuwe album waarop het duo wordt bijgestaan door Daniel Magdic (zang, gitaar) en Noah Magnusson (bas).

Als Dream Theater en Symphony X dé vertegenwoordigers van gecompliceerde progmetal in Amerika zijn, dan zou dat in Zuid-Amerika Angra zijn en in Europa hebben we onder meer Vanden Plas, Pagan’s Mind, Pain Of Salvation, Haken en in Italië de topper DGM.

Helaas… hoewel gitarist Kelly Nordtrom meespeelt op Becoming Human, is het geen nieuw album van Sound Of Contact geworden, maar wel het vierde soloalbum Simon Collins, de zoon van Phil Collins. Het album bevat twaalf nieuwe songs die samen goed zijn voor een dik uur muziek met een zeer prettige klankkleur. Ontegenzeggelijk hebben de genen van Phil gezorgd voor het feit dat de muziek van zijn zoon veel raakvlakken vertoont met die van zijn vader.

Het gebeurt niet vaak dat je muziek uit 1970 voorgeschoteld krijgt van een band uit Australië. De band heette eerst Molten Hue en veranderde vervolgens de naam in Melissa. In dit geval handelt het om een kwartet uit Sydney. Echt progressief kun je de muziek van het viertal waarschijnlijk niet noemen, maar apart en leuk is Midnight Trampoline wel en er zijn zeker wel progressieve trekjes te herkennen. Zanger Robert Gunn bespeelt tevens de dwarsfluit waarmee je direct een vergelijking met Jethro Tull kunt maken.