CD

André Andersen is een uit Rusland afkomstige Deen die toetsen speelt bij Royal Hunt. Hij heeft een klassieke piano-opleiding gehad en dat laat hij nadrukkelijk horen  op OceanView, een album uit 2004 met instrumentale, akoestische nummers, dat niet in Europa is uitgebracht. OceanView bevat ruim drie kwartier gevoelige pianomuziek, gespeeld op een vleugel met hier en daar gastmuzikanten op cello, gitaar en viool.

Once Upon A Time is het geremasterde en geremixte debuutalbum uit 1999 van de Amerikaanse band Andeavor. Dit schijfje werd destijds redelijk positief beoordeeld door collega Wilco Barg in iO Pages 25 en ik kan zijn conclusie onderschrijven. De zang van Peck komt op dit debuutalbum beter tot zijn recht dan op het in 2009 uitgebrachte album The Darkest Tear. Barg vergeleek Peck met zanger Maurits Kalsbeek (ex-Egdon Heath), voor wie ik altijd grote bewondering heb gehad.

De Noor Oystein Ramfjord is de man achter het project Amethystium en Odonata is zijn fraaie debuutalbum. Neem het beste van Michael Cretu/Enigma en Era, voeg daarbij wat etnische, oosterse en Keltische invloeden en je hebt een globaal idee van hetgeen de veertien songs op Odanata je te bieden hebben. Het betreft een breed scala aan atmosferische en ook ritmische new agemuziek, maar met zoveel smaak, variatie en inhoud gebracht dat het allesbehalve slaapverwekkend of meditatief te noemen is.

Evermind is alweer het derde album van de Noor Oystein Ramfjord ​onder de naam Amethystium. Het artwork van het album, dat verpakt is in een digipack, is keurig verzorgd en de muziek is een logisch vervolg op de twee voorafgaande albums Odonata en Aphelion zonder schokkende vernieuwingen. De muziek is naar mijn smaak aardig te vergelijken met die van Gandalf in de jaren tachtig. Je vindt dezelfde rust en melancholie terug in de elf  tracks op Evermind. De elektrische gitaar ontbreekt echter.

Aphelion, de opvolger van het schitterende debuutalbum Odonata van de Noor Oystein Ramfjord​ onder het pseudoniem Amethystium, is een logisch vervolg. De elf stukken die mede dankzij een puike productie het hoogste niveau in het genre mood/new age met gemak halen, nemen je opnieuw mee op een reis door melodieuze weldadigheid, zoals we die kennen van bijvoorbeeld Enigma. Ook gelijkenissen met Yanni, Nautilus en zelfs Tangerine Dream duiken op.

Is Amaran's Plight een supergroep in het progmetalgenre? Dat mag je zeker stellen als drummer Nick D’Virgilio (Spock’s Beard), bassist Kurt Barabas (Under The Sun), zanger DC Cooper (Silent Force, ex-Royal Hunt) en producer, gitarist en toetsenist Gary Wehrkamp (Shadow Gallery) besluiten dertien tracks te componeren en op te nemen. Het resultaat Voice In The Light is een 78 minuten durend album van topklasse en gegarandeerd luisterplezier in dit genre.

Tijdens het jaarlijkse Progfarm Festival van 2006 in Bakkeveen gaf de nieuwe Britse band Also Eden nadrukkelijk zijn visitekaartje af. Zanger Huw Lloyd-Jones, toetsenman Ian Hodson en gitarist Simon Rogers gaven een puik optreden en het debuutalbum About Time doet daar beslist niet voor onder!

Zo’n dertig jaar na het laatste studioalbum is er nu een gloednieuwe schijf van de Delftse band Alquin en ook weer bij dezelfde platenmaatschappij. De band is versterkt met de van Snowy White bekende bassist Walter Latuperissa, maar verder opereert de band nog altijd in de originele bezetting, inclusief Michel van Dijk de broodmagere zanger die nog zingt als vanouds.

Het Italiaanse label Frontiers Records is de laatste tijd goed bezig. Recentelijk verschenen albums van Wetton/Downes, Glenn Hughes en Journey, terwijl tal van interessante (prog)metalalbums reeds het daglicht zagen. Nu heeft het label op The Battle de alom gevierde zanger Jorn Lande (Masterplan) gekoppeld aan de populaire Star One-zanger Russell Allen (Symphony X).

A Different Point Of You, de opvolger van Field Of Names (2001) van de Duitse band Alias Eye is een meer ontwikkeld en gedurfder album. Evenals het vorige album zijn de negen songs, die ruim 51 minuten klokken, een meer dan interessante mix van rock, pop, jazz, funk, klassiek en prog. De warme stem van Philip Griffiths, een lagere uitgave van Damian Wilson, beheerst alle nummers en drukt een onmiskenbaar lekker-bij-de-haard-stempel op de muziek. De opening begint met Arabische klanken waarna zware riffs invallen.