THE GRAND DESIGN

Volgens Lion Music is The Grand Design het debuutalbum van Day Six, het progmetalkwartet uit Noord-Brabant, maar wij weten wel beter! Dit tweede album is een conceptalbum met enorme aspiraties. Onderwerp is een buitenaards ruimteschip dat wordt gevonden op Antarctica. Geproduceerd door Jochem Jacobs, onder meer van Textures, klinkt het album voortreffelijk met veel oog voor detail en tal van gewaagde en verrassende overgangen en contrasten. Instrumentaal zijn deze vier heren weliswaar nog niet op het niveau van Dream Theater (DT), maar ze komen wel een behoorlijk eind in de buurt. Persoonlijk vind ik de (samen)zang een klein minpuntje, want Rob van Stiphouts stem behoort niet tot mijn favorieten en de samenzang met de drie gastzangeressen is naar mijn smaak ook niet altijd perfect. Het eerste nummer begint in de stijl van Rush tijdens Hold Your Fire (1987), maar gaat later wat meer richting DT. Dan volgt een heel melodieus rustig tussenstukje, vervolgens wordt het weer DT-achtig om daarna in een strijkje van schuchtere kamermuziek weg te sterven. De atmosferische stukjes van de tweede track worden afgewisseld met rauwere passages uit de koker van Black Sabbath, DT of Enchant. De gevoelige solo van Robbie van Stiphout wordt ondersteund door subtiel orgelspel van Dolf van Heugten en krijgt daardoor een Pink Floydachtige wending. De sax solo van Eric Bergers is degelijk maar past mijns inziens niet goed in het geheel. Lost Identity sluit melancholiek af met een instrumentaal stukje, waarbij gitaar en drums de boventoon voeren. Synthesizers hebben het allerlaatste woord en vormen direct het intro naar Castel Gandolfo, waarbij vergelijkingen met diverse subtoppers uit de Amerikaanse progmetalscene opdoemen, zoals Enchant. In het midden zit een leuk stukje waarin de bas van Nick Verstappen op de voorgrond treedt gevolgd door een lekkere solo van Van Stiphout. Inside, dat heerlijk zweverig begint, is een mix van Pink Floyd en het rustige werk van Rush, maar waarin de Rush-invloeden al snel overheersen en drummer Daan Liebregts zijn imposante capaciteiten etaleert. Een rustig melodieus stukje wordt langzaam opgebouwd tot een gevarieerd, grotendeels instrumentaal deel waarbij Rush en DT om voorrang strijden, maar waarin ook Textures wat doorklinkt. Ook Fergus Falls heeft die twee gezichten: enerzijds de wat hardere metal en anderzijds de wat meer symfonische passages. De rustigste track is ongetwijfeld A Soul's Documentary met zelfs wat jazzy geluiden en invoeden van Jan Akkerman. De echo's van Enchant en DT zijn weer terug te horen in Age Of Technology met onder meer een rustig wah-wahsolootje van Van Stiphout naast wat zwiepend gitaarwerk. Het album sluit af met het wat steviger 7th Sign met fraaie instrumentale passages, en het eindigt met het psychedelische In The End.

Al met al een album waar Day Six terecht trots op mag zijn en dat beslist vele progmetalfans zal aanspreken!