MISPLACED

Misplaced is het vijfde album van de Italiaanse progmetalband DGM. Zoals altijd volgens de bijgeleverde informatie is het het beste album tot nu toe. De acht nummers zijn niet erg lang, want het totale album heeft slechts een tijdsduur van ruim veertig minuten. Bovendien zijn de echt progressieve uitstapjes tot een minimum beperkt en heeft het neoklassieke element de overhand. Dat betekent een hoogstaande techniek van de heren instrumentalisten, een razend tempo in de meeste nummers met dubbele basdrums en talloze gitaar- en synthsolo’s. Titta Tani, tevens zanger van Nercrophagea, Daemonia en de band rond Goblin-mastermind Claudio Simonetti, kwijt zich uitstekend van zijn taak. Natuurlijk moet je ervan houden, maar de man zingt gemakkelijk en overtuigend. Zijn stem heeft wel wat weg van Andreas Kuntz (Vanden Plas, Abydos). De muziek van DGM is te vergelijken met bands als Symphony X, Vanden Plas, Elegy en Artension. Living On The Edge is een schitterende, pakkende opening, waarin de band excelleert op alle fronten. In Through My Tears hoor je ook wat progressieve trekjes door de aardige sfeer- en tempowisselingen. De rustige stukken van Still Believe bevatten een knipoog naar Dream Theater, terwijl Symphony X wordt gegroet in de ruigere passages. Het nummer bevat ook een heerlijke, klassieke passage, waarna Diego Reali helemaal over de top gaat met zijn gitaarsoli. A New Day’s Coming bevat wat meer AOR-invloeden. De overige nummers bestaan voornamelijk uit zeer knappe, in hoog tempo gespeelde spierballerij die gemakkelijk tot verveling leidt.

Liefhebbers van snelle en technisch verbluffende powermetal kunnen hun hart ophalen met deze nieuwe schijf. De productie had wat mij betreft wat vetter gemogen, want vooral de gitaar klinkt wat blikkerig. Ondanks deze kritische kanttekeningen is Misplaced een oerdegelijk album van een vijftal, dat eens te meer bewijst dat Italië een machtige leverancier is van bombastische powermetal en aanverwante stromingen.