FANTASTIC DREAMER

Fantastic Dreamer, de opvolger van het uitstekende debuutalbum The Way, is een schijf waarnaar ik met meer dan gemiddelde belangstelling uitkeek. De heren Henry Tarnecky (toetsen, zang), Blake Tobias (toetsen, bas) en Jack Wright (gitaar, drums) zijn gedrieën verantwoordelijk voor acht van de negen composities. Voor de langste en tevens laatste track van het album kreeg het trio hulp van toetsenist Glenn Arpino, die ook elders meespeelt. Een goed uur degelijke prog van Amerikaanse bodem, waarbij de heren zich hebben laten inspireren door bands als Genesis en Pink Floyd. Tarnecky's stem is een niet-alledaagse; een zangstem met vibratie en karakteristieken die aan Davey Dodds (Red Jasper) en Peter Gabriel (ex-Genesis) herinnert. De opening is wat somber en vrij stevig met lastige maatsoorten, soms te vergelijken met het werk van Tony Levin. De tweede track herinnert eerst duidelijk aan Pink Floyd uit de periode Meddle (1971), daarna vallen andere passages in de categorie neoprog, zoals IQ die ook maakt. Devotee heeft wat Supertramp-trekjes, mede door het pianospel. Daarna volgt een rustpunt van Wright met veel achtergrondtoetsen en subtiel gitaarspel, terwijl het tussenstuk meer in de stijl van een uptempo Pendragon is. Ook de titeltrack kent diverse gezichten, maar de lopende synthbas en de tempowisselingen maken de muziek lastig te categoriseren. Je zou bijna zeggen dat het een mini-progmusical betreft. Gastmusicus Arpino zorgt voor mooie achtergrondtoetsen in Release, een midtemponummer in de stijl van Genesis, periode And Then There Were Three (1978). Zowel Genesis als Supertramp laat zich groeten in Fading In The Rain, vooral de zang lijkt op die van Phil Collins in zijn beginperiode. Een beetje Gentle Giant kun je herkennen in Upon Further Review en in de laatste track, goed voor bijna veertien minuten, is duidelijk te horen dat de stijl iets afwijkt van de overige nummers, doordat dit nummer door Glenn Arpino werd geschreven. De vele orkestrale toetsen, de piano en het vinnige gitaarwerk doen eerder denken aan een Zuid-Amerikaanse stijl. De slepende stukken zijn prachtig en onderstrepen de muzikale mogelijkheden van dit gezelschap. Fantastic Dreamer is een avontuurlijke progplaat die veel mensen die van variatie houden zal aanspreken. Persoonlijk vind ik The Way net iets mooier, maar dat neemt niet weg dat deze cd een waardige opvolger is.