THEORIES OF FLIGHT

De progmetalpioniers van Fates Warning verrassen vriend en vijand en mij in het bijzonder met hun twaalfde studioalbum, want ik hoor hier absoluut geen routineklusje van uitgebluste veteranen. Ray Alder zou geen stem meer hebben, maar ik hoor niets minder dan een sensationele prestatie! Gitarist Jim Matheos overtreft zichzelf op Theories Of Flight en behalve het fabelachtig goede spel van de ritmesectie Joey Vera (bas) en Bobby Jarzombek (drums) is de totale verrassing in positieve zin compleet, juist door de geweldige zang van Alder. Niet alleen getuigen de composities van een ongekende klasse, maar Alder heeft ook de overtuiging en de kracht in zijn stem hervonden. Die combinatie zorgt voor een Dream Theaterachtig resultaat, al moet ik wel stellen dat ik de toetsen mis, maar de gitaren en de uitstekende zang maken veel goed. De vele lagen gitaar − dit keer alleen van Matheos en niet van Frank Aresti − zorgen weliswaar voor een compleet en vol geluid, maar het symfonische element dat te horen is op sommige oudere albums is hier ver te zoeken. De rustpuntjes zijn veelal onderdelen van de songs, zoals het begin van de openingstrack From The Rooftops. Seven Stars doet sterk denken aan de beginjaren van de band en is net als SOS meer gestoeld op powermetal, al bevat het laatstgenoemde nummer ook een heerlijke, wat rustiger passage. In de vierde track van ruim tien minuten zitten veel progressieve elementen, zoals tempowisselingen, ingenieuze veranderingen in toonsoort en zeker niet de standaard couplet-refrein-coupletformule. White Flag bevat onnavolgbare solo’s van Matheos die zijn snelheid in de loop der jaren niet is kwijtgeraakt. Via het stevige Like Stars Our Eyes Have Seen volgt het magistrale The Ghosts Of Home, waarvoor Matheos bij uitzondering ook de tekst schreef. Bij tijd en wijle doet de muziek sterk aan het beste van Kansas denken en de subtiele stukjes worden fraai afgewisseld met stevige prog. Bijna ambient zijn het begin en einde van de titeltrack die, afgezien van het meer songgerichte tussenstuk, wordt gedomineerd door het gitaarspel van Matheos die hier bewijst ook zeer melodieus te kunnen spelen. Na ruim 52 minuten is het plotseling stil en blijf ik achter met een voldane grijns op mijn gezicht, want Fates Warning is weer helemaal terug!