DELIRIUM

Delirium, het achtste studioalbum van de Italiaanse band Lacuna Coil, hoort wat mij betreft niet langer thuis in een blad als iO Pages. Loodzware gitaarmuren en snoeiharde grunts van Andrea Ferro openen dit drie kwartier klokkende album. Pas in de titeltrack is er een wat grotere rol weggelegd voor zangeres Cristina Scabbia evenals in Downfall, een van de meer toegankelijke nummers op dit album. Was er op het vorige album nog sprake van twee gitaristen, nu neemt bassist Marco Coti Zelati ook alle gitaar- en toetsenpartijen voor zijn rekening en hij doet dat zeker niet onverdienstelijk. Er is een schril contrast tussen de overwegend melodieuze stukjes, waarin Cristina zingt en de mij veel minder aansprekende rauwe stukken met het geschreeuw en gegrunt van Ferro. De algehele sfeer op dit album is zwaar en wat deprimerend; het komt op mij enigszins monotoon over. Delirium is dus echt een album voor de liefhebbers van dit type muziek, maar voor de gemiddelde lezer van iO Pages oftwel prog-liefhebbers, is Lacuna Coil absoluut een brug te ver.