MACHINA VIVA

Wolverine, de door zanger Stefan Zell en drummer Marcus Losbjer opgerichte band uit Zweden, bestaat alweer ruim twintig jaar. De oorspronkelijke deathmetal heeft plaats gemaakt voor een melancholiek soort progmetal, maar de muziek is feitelijk te zoet voor die omschrijving. De sfeer doet geregeld denken aan Anathema met dát verschil dat de toetsen een meer prominente rol vervullen. Zell heeft een solide stem, maar wel een met weinig variatie en met een timbre dat snel zou kunnen vervelen. Als dat al het geval zou zijn dan maken de intieme sfeer en de lange instrumentale stukken veel, zo niet alles goed. Vaak dringt de vergelijking met Porcupine Tree (PT) zich op − periode Stupid Dream (1990) − en aangezien we van die band niets meer horen, moeten fans van PT maar eens gaan luisteren naar Machina Viva. Het eerste stuk klokt ruim veertien minuten en voldoet aan alle verwachtingen die progliefhebbers zouden kunnen hebben. Ook de passage met fretloos basspel spreekt aan. Het tweede nummer Machina klinkt als een kruising van U2 en Porcupine Tree. Na de wel heel rustige, bijna akoestische ballad Pile Of Ash opent de synth van Per Henriksson Our Last Goodbye, ook een track die de sfeer van een rustige PT ademt. Wat steviger klinkt Pledge, een stuk dat richting Enchant gaat. When The Night Comes heeft twee gezichten. De coupletten zijn sfeervol en rustig, maar de refreinen wat dreunend met daarachter een stevige gitaarmuur en wat droefgeestige cello’s naar het einde. Het lange Nemesis begint met zang en piano, maar wordt gaandeweg wat krachtiger, meeslepend met een hoofdrol voor de gitaar, maar ook met een slepende synthsolo van Henriksson die aan de muziek van P’Cock doet denken. Shed neigt sterk naar Anathema al is de zang uiteraard duidelijk anders. We horen zacht kaatsende echo’s en zweverige klanken. Zo mogelijk nog droeviger is de bonustrack Pile Of Ash in een alternatieve uitvoering met begeleiding van cello’s. Zeker het tweede deel van Machina Viva is zeer rustig en Wolverine is met deze muzikale koers beslist geen (prog)metalband meer, maar maakt nu melodieuze symfo. Een verrassend goede plaat!