CD

Eos is het twaalfde album van de Italiaanse progmetalformatie Eldritch die dit jaar het dertigjarig bestaan mag vieren. Vaste waarden zijn zanger Terence Holler en gitarist Eugene Simone, terwijl toetsenist Oleg Smirnoff na een afwezigheid van tien jaar weer is teruggekeerd op het oude nest. Hoewel de band zegt vooral door Queensrÿche en Fates Warning beïnvloed te zijn, ligt een vergelijking met Dream Theater verreweg het meest voor de hand.

Het van origine Deense gezelschap Royal Hunt bracht het eerste album uit in 1992. De heruitgave Land Of Broken Hearts is bedoeld om het dertigjarig bestaan van de band te markeren. Heruitgaven zijn inmiddels niet meer weg te denken uit de hedendaagse muziekindustrie. De wat opgepoetste versies worden over de consumenten uitgestrooid als confetti en de liefhebber wordt verleid met uitgebreide boekjes en bonustracks of met boxsets, zoals bij grootmachten als Jethro Tull, Marillion en andere acts van wereldfaam.

Stein Roger Sordal, de toetsenist van het Noorse gezelschap Green Carnation, wist tijdens de lockdown niet wat hij met zijn tijd moest doen. Derhalve besloot hij om met authentieke apparatuur uit de jaren zeventig en tachtig een tribute op te nemen voor de muzikanten met wie hij tijdens de jaren tachtig opgroeide. Een heuse soloplaat waarbij hij gebruik maakte van de Roland Juno 106, en de fameuze Jupiter 8, vandaar ook de titel Juno & Jupiter.

Vanexa bestond al sinds 1978, maar bracht het debuutalbum pas uit in 1988. De Italianen golden destijds als exponent van de ‘new wave of heavy metal’. Dat de band nog niet van opgeven weet, bewijst The Last In Black, het zevende album waarop alleen de ritmesectie nog origineel is. Beide nieuwe gitaristen en zanger Andrea Ranfagni doen het uitstekend.

De jaren zeventig zijn nog steeds voor velen het ultieme decennium van progressieve rock en talloze muzikanten hebben hun inspiratie geput uit hetgeen toen werd bedacht. G.A.S.

Bijna vijftig jaar na het enige soloalbum Dedicato A Giovanna G. van Roberto Carlotto – bijnaam Hunka Munka – uit 1972, komt de man met Foreste Interstellari, zijn tweede plaat die in de categorie ouderwetse prog valt. Orgel en piano worden afwisselend gebuikt maar daarnaast ook diverse geluiden uit synthesizers. Het drumwerk is niet altijd even fantasierijk, maar de instrumentale passages zijn best de moeite waard. De zang, uiteraard in het Italiaans, is zoals vaak niet het sterkste punt.

Na het ep’tje I’ll Be Your Hero is hier dan Glory For Salvation, de échte opvolger van The Eighth Mountain. Rhapsody Of Fire schotelt de luisteraar een album voor van ruim een uur, maar zijn er ook verrassingen? Ja, die zijn er wel, al is het overgrote deel een vervolg op eerder uitgebrachte muziek. De folkelementen, koren, orkestraties, allemaal bedacht door toetsenist Alex Staropoli  ̶ die nu ook als producer de touwtjes stevig in handen heeft   ̶ klinken erg herkenbaar.

Het Finse Leverage komt met een ijzersterke vijfde album in een genre dat elementen van AOR, melodieuze heavy rock en progrock bevat. De muziek is bombastisch, ligt prettig in het gehoor met goede heldere zang, bevat aansprekende melodieën en heerlijke meerstemmige koortjes. Soms schurkt de muziek zelfs tegen de epicmetal aan, maar dan wel de gepolijste versie zonder dubbele basdrums en gillende vocalen. De band heeft twee gitaristen maar toch is er voldoende ruimte voor toetsen en de doorgewinterde ritmesectie speelt inventief en gevarieerd.

Dat de coronacrisis soms toch nog ergens goed voor is, bewijst Ian Hill, niet te verwarren met de bassist van Judas Priest. Hill is zijn hele leven al met muziek bezig, maar hij had nooit voldoende commercieel succes om tot een internationaal bekende muzikant uit te groeien. De afgelopen periode was hij, zoals zo veel muzikanten, aan huis gekluisterd. Die periode heeft hij echter gebruikt om een al heel lang bestaande wens in vervulling te laten gaan: het opnemen van muziek die hij al zo’n veertig jaar geleden bedacht.

Slechts een jaar na het bijzonder geslaagde album Harmony/Synchronicity brengt gitarist Lee Abraham (Galahad) Only Human uit, inmiddels zijn negende soloalbum. Opnieuw heeft hij gebruikt gemaakt van de meer dan prettige zang van Marc Atkinson (Nine Stones Close, Mandalaband, Riversea). Als instrumentalisten horen we de van Tiger Moth Tales en Camel bekende Peter Jones (toetsen) en drummer Gerald Mulligan (Credo).