CD

Illusions, het vijfde album van de Canadese heavy rockers van Borealis, heeft inmiddels enkele malen in mijn cd-speler vertoefd. Mijn conclusie luidt dat het kwintet met voorman Matt Marinelli opnieuw een goed stuk werk heeft afgeleverd. De band heeft tijdens de pandemie de tijd gehad en genomen om de puntjes op de i te zetten en dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Stilistisch zijn er geen schokkende veranderingen; de muziek is meestentijds behoorlijk bombastisch en naar mijn smaak  net iets te veel ‘dicht geplamuurd’.

Ambition is niet het eerste, maar het derde soloalbum van Tommy Shaw, die de meeste bekendheid geniet als gitarist-zanger van de uit Chicago afkomstige band Styx, waarmee Shaw tussen 1979 en 1984 een aantal platen opnam. Daarnaast speelde Shaw bij de Damn Yankees en maakte hij een verdienstelijk album met Jack Blades (Night Ranger).

De Zweedse metalband Therion viert dit jaar zijn 35-jarig bestaan. In al die jaren is gitarist Christofer Johnsson de enige constante factor gebleken. Hij is tevens de man die vrijwel alles bedenkt, hoewel vast bandlid en zanger Thomas Vikström zeker een handje helpt. Leviathan II is het tweede deel van een trilogie over de mythologische reuzenslang die, als alles volgens plan verloopt, eind volgend jaar wordt voltooid met deel III.

Gitarist Frank Badenhop viert zijn 10-jarig jubileum met FB1964 met Malleus Maleficarum, het zesde album. Bijgestaan door een vaste kern van muzikanten op bas, drums en toetsen heeft de man weer een keur aan zowel vrouwelijke als mannelijke gitaristen, vocalisten en enkele andere instrumentalisten weten te strikken voor dit project. Het handelt over de ‘heksenhamer’, een vijftiende eeuws handboek ter verdelging van heksen.

Van Edguy horen we helaas niets meer, maar de voormalige frontman Tobias Sammet blijft druk in de weer met zijn metalopera’s. Drie jaar na Moonglow presenteert Sammet het dertiende album van Avantasia. Is er iets nieuws onder de zon? Nee, niet echt: de muziek neigt soms naar powermetal en de mildere stukken naar gepolijste symfonische metal.

Kings Of Mercia is een nieuwe band met oude bekenden die de krachten hebben gebundeld om een wat commerciëler album te maken. Het gaat om  Jim Matheos (gitaar, Fates Warning), Steve Overland (zang, FM), Simon Phillips (drums, onder meer ex-Toto) en Joey Vera (bas, Fates Warning). Als je weet dat het album ruim drie kwartier klokt en tien tracks bevat, dan is duidelijk dat het om korte nummers met een kop en een staart gaat.

Met de cd At The Gate completeert Glass Hammer de zogeheten Skallagrim-trilogie. Het album bevat een dik uur muziek die vooral doet denken aan Yes in een wat steviger jasje. Een heerlijk stukje instrumentale muziek is North To North en in tracks als Savage en All Alone komt de hardrock iets meer om de hoek kijken. De zang wordt grotendeels verzorgd door Hannah Pryor, wier stem mij niet steeds even goed bevalt.

Ray Alder, de zanger van Fates Warning, grijpt met het album A-Z terug op zijn eigen jeugd tijdens welke bands als Journey zeer populair waren. De elf composities zijn goed voor 51 minuten muziek die veelal tussen AOR en progmetal in hangen.

Ook de veteranen van Queensrÿche hebben tijdens de covid-pandemie niet stilgezeten en zijn de studio ingedoken met producer Zeuss, die al sinds 2012 met de band werkt. Oudgedienden Michael Wilton (gitaar) en Eddie Jackson (bas) worden al enige tijd bijgestaan door Todd La Torre (zang), Casey Grillo (drums, ex-Kamelot) en Mike Stone (gitaar). Inclusief de cover Rebel Yell van Billy Idol klokt Digital Noise Alliance ruim een uur.

Alan Parsons is een fenomeen, want wie kent hem niet als producer, geluidsvirtuoos en componist van tal van schitterende nummers voor The Alan Parsons Project (APP)? De man werd vorig jaar geridderd door de Britse vorstin vanwege zijn verdienste voor de muziek van Britse bodem. Hij houdt al jaren de muziek van het APP levend met zijn live projectshows. Gelukkig komt er ook af en toe nieuw werk uit, zoals nu, zo’n drie jaar na het laatste album The Secret (2019).