CD

De Franse muzikant Xavier Boscher maakt al sinds 1995 muziek en je kunt hem dus geen amateur meer noemen. Naast diverse projecten is hij vooral bekend van eigen werk dat hij zelf componeert, speelt, opneemt en uitbrengt. Primair is Boscher gitarist, maar hij is zeker ook thuis op toetsen, bas en drum(computer). De zeven tracks op zijn nieuwe album Cosmic Variations worden afgewisseld met ‘echo’s’: korte stukjes echoënde gitaarklanken in new age sfeer. Tezamen klokken de tracks nét geen vijftig minuten, dus overmatig lang duurt het album niet.

Ten opzichte van Spock’s Beard en Enchant, waarin leden van dit kwartet acteren, mag Pattern Seeking Animals productief genoemd worden, want dit is al de derde studioplaat sinds het debuut in 2019. Hofleverancier voor de composities is ongetwijfeld wederom producer John Boegehold (toetsen, gitaar, mandoline). Natuurlijk zijn er overduidelijke parallellen met Spock’s Beard waarvoor Boegehold immers ook nummers schreef.

Vast Conduit is het geesteskind van Bill Jenkins, toetsenman van Enchant en Thought Chamber. Voor het album Always Be There, dat ruim een uur klokt, heeft hij een band om zich heen verzameld die bestaat uit Will Jenkins (drums), Michael Harris (gitaar), Friel (zang), Jeff Plan (bas) en Jim Hurley (viool). Verder duiken er regelmatig gastmuzikanten op onder wie Doug Ott.

De nu 58 jaar oude gitarist van de hardrockband TNT komt na zes jaar met Bigfoot TV, zijn volgende soloplaat. De teksten zijn grotendeels reflecties van Ronni’s levenservaringen en zijn normen en waarden. De negen tracks op dit album zijn goed voor veertig minuten gitaarrock. Zijn wat omfloerste stem stoort niet, maar een geweldige vocalist kan ik Le Tekrø niet noemen. Gitaarspelen kan de man wel degelijk en hij doet dit gelukkig zeer gevarieerd.

Het is alweer ruim veertig jaar geleden dat John Elefante de plek van Steve Walsh innam in Kansas. Hij werkte mee aan de albums Vinyl Confessions (1982) en Drastic Measures (1983). In de jaren negentig kreeg hij ook veel positieve kritieken met de albums die hij met zijn broer Dino met Mastedon maakte. Elefante maakte ook enkele soloalbums, schreef zelf veel muziek en is te horen op meer dan honderd albums. The Amazing Grace klinkt alsof de tijd stil heeft gestaan.

Designed For Disaster is alweer het vierde album van Yang, de voormalige gitarist van Shylock, het jaren zeventig gezelschap uit Frankrijk. Het album ligt niet echt gemakkelijk in het gehoor. De elf nummers variëren nogal in stijl en dat komt mede doordat de instrumentale nummers worden afgewisseld met een drietal  composities, waarin ook vocalen te horen zijn door onder anderen zangeres Ayşe Cansu Tanrikulu.

Veertig jaar na zijn enige soloalbum verschijnt het album Bucket List van de Noorse gitarist Kjell B. Larsen. Larsen speelde en componeerde op alle albums van Ruphus, die recentelijk opnieuw zijn uitgebracht. Ook speelde hij in het gitaarensemble Pigalle. Maar waar de eerste Ruphus-albums bij de categorie progrock thuis hoorden, gingen de latere albums na het vertrek van toetsenist Håkon Graf meer richting jazz(rock).

Een ‘dino’ op het gebied van melodieuze (hard)rock zou een passende benaming zijn voor Magnum, de Engelse band die langzaam maar zeker het vijftigjarig bestaan in zicht krijgt. Hoewel het eerste album pas in 1978 werd uitgebracht, is het duo Tony Clarkin (gitaar, toetsen, composities) en zanger Bob Catley al sinds 1972 bij elkaar!

Zo’n dertig jaar nadat Peter Goalby - de voormalige zanger van Trapeze, Fable en Uriah Heep - stopte als frontman voor een band, zien opeens twaalf van zijn eigen songs het licht. De nu 71-jarige Goalby, die na de beginjaren negentig weinig tot niets meer op muzikaal gebied heeft gedaan, is apetrots dat zijn liedjes toch nog de aandacht krijgen en op Easy With The Heartaches beschikbaar komen voor het grote publiek.

Bij gebrek aan liveoptredens is de cd Turning To Crime een uitstekende gelegenheid om eer te bewijzen aan je muzikale wortels en tegelijkertijd nog plezier te hebben ook. Dat zullen de mannen van Deep Purple waarschijnlijk gedacht hebben toen ze op het idee kwamen om hun oude helden opnieuw met een cover in de schijnwerpers te zetten. Deze rasmuzikanten, die op Steve Morse na allen de zeventig ruim gepasseerd zijn, verrassen zo’n anderhalf jaar na het prima ontvangen album Whoosh! wederom met een nieuw studioalbum.