CD

Zangeres Veronika Langguth, tevens therapeute op het gebied van ademtechnieken is, vormt samen met studio-eigenaar en toetsenist Martin Hoemberg al sinds 1995 Opera To Relax. Hun zwoele klanken op Between Tomorrow kun je rangschikken onder chill of ambient. Zowel de wat donkere als de lichtvoetige, bijna etnische ritmes plus keyboards, verrijkt met tal van subtiele effecten, vormen de basis van de atmosferische muziek waarop Langguth soms zingt, soms teksten voordraagt.

Metalgitarist Manny van Oosten levert met Infernorama: A Symphony For The Heartless - een keurig verzorgd digipack - een gedurfde prestatie. Het album bevat een dik uur muziek verdeeld over 23 stukjes gecomponeerd door Van Oosten zelf.

Het Poolse trio Omni, bestaande uit Marcelli Latoszek (synthesizers), Rafat Btaijejewski (cello, synthesizers) en Gerard Sawicki (effecten), maakt melodieuze elektronische muziek (EM) beïnvloed door Kraftwerk, maar zeker ook door onder anderen Tangerine Dream, Schulze & Bloss en wellicht Tim Blake. De eerste vijf tracks zijn al in 1985 opgenomen, de laatste twee, goed voor meer dan de helft van de muziek op dit album, in 2002 en 2003.

Jon Oliva is sinds 1982 actief in de metalscene. Bij de meesten is hij bekend als de mastermind, zanger en gitarist van Savatage tot beginjaren negentig om vervolgens opnieuw als zanger op te duiken op het laatste wapenfeit van Savatage, namelijk Poets And Madmen (2001). In de tussentijd bleef Oliva steeds schrijven, onder meer voor Savatage.

De Fransman Olyam begon zijn carrière als percussionist, studeerde daarna klassieke gitaar en hij speelde vervolgens een tijd lang bluesrock. Sinds hij de synthesizers ontdekte, richten zijn composities zich steeds meer op het relaxation-ambient-chill out-genre. Met de hulp van bassist Jean Buchet en trompettist Cyril Billiard schreef en speelde Olyam (gitaren-toetsen) negen nummers plus een bonustrack - een groovy dancenummertje - die samen goed zijn voor ruim zeventig minuten muziek.

Eddie Ojeda, de gitarist van de Amerikaanse hairband Twisted Sister, is al zo’n 25 jaar actief op de bühne en hij is zeer bekend in het hardrock- en metalcircuit. De elf songs op Axes 2 Axes, zijn eerste soloschijf, bevatten een genre dat zich wel laat raden. Muzikale referenties zijn er onder meer met Twisted Sister, Saxon, Dio, Slayer en Black Sabbath.

Het instrumentale mini-album Moondrive (1997) van de Nederlandse band Odyssice is door Cyclops Records opnieuw uitgebracht met als toevoegingen het oudere, maar heerlijke nummer Losing Her, dat een beetje klinkt als Future World Orchestra, en een live-uitvoering van het ietwat Rush-achtige Power Loc. Verder is er nog een multimediatrack toegevoegd met een onvolledige biografie en discografie, een demo-opname, een livevideo, foto’s en een opname van een oefensessie.

De Moskoviet Alexey Obraztsoff werkt al jaren in de muziekbusiness, vooral in de wereld van de variété. Daarnaast maakte hij enkele soloalbums waarvan Beatoom de derde is. Het album bevat zeer toegankelijke, lichte muziek met een swingend ritme dat nog wordt geaccentueerd door tal van aardige bijgeluidjes die om de diepe bassen en de beat heen draaien. Zo zijn de eerste twee van de in totaal acht stukken weliswaar dansbaar, maar ze bevatten zeker geen techno. In de derde, vierde en zesde track neemt Obraztsoff wat gas terug en aan het begin van Mr.

Zoals de titel al aangeeft, bevat deze al wat gedateerde cd zwoele muziek met zachte ritmes. De muziek op Erotic Moods bestaat uit vloeiende, gemakkelijk in het gehoor liggende melodietjes met keyboards, akoestische en elektrische gitaar, fluit(samples) en soms lieftallige kinderzang en onder meer in het Latijn gezongen teksten. De vermoedelijk elektronisch gegenereerde bas en de percussie vullen uitstekend aan. In Amerika vallen dit soort platen zeer in de smaak; of dat in ons land ook zo is, waag ik te betwijfelen.

Jesse Sola alias Numina heeft al verscheidene albums op zijn naam staan. Zijn stijl wordt omschreven als dark ambient en space en daarmee ben ik het volledig eens. De negen composities op Eye Of The Nautilus zijn goed voor een kleine 74 minuten muziek, waarbij de luisteraar tal van nieuwe, donkere kamers in de diepzee bezoekt, zoals de titel van het beroemde schip van kapitein Nemo al doet vermoeden. Zweverige klanktapijten galmen rond je hoofd, maar zodra er percussie-elementen worden toegevoegd, klinkt de muziek direct wat pittiger.