DUNE (deluxe edition) (1979), heruitgave, (NL+E)

Klaus Schulze, de Duitse pionier van elektronische muziek (EM), behoeft geen nadere introductie en dat er al heel wat albums van hem opnieuw zijn uitgebracht met belangwekkend bonusmateriaal mag ook als bekend worden verondersteld. Voor mij is dit album interessant, omdat ik Dune nog niet in mijn bezit had en dus was het voor mij een primeur. De oorspronkelijke langspeler bestond uit twee lange tracks, gespeeld door Schulze en Wolfgang Tiepold, de cellist met wie hij een intensieve samenwerking ontwikkelde. Het eerste half uur bestaat uit een atmosferisch stuk, waarvan de opening bestaat uit klokgeluiden die wat vervormd klinken naast wat macabere en zweverige geluiden die na enkele minuten worden aangevuld met de eerste tonen van Tiepolds cello. Het geheel heeft veel weg van een improvisatie totdat na een minuut of zeven Schulzes orkestraties wat meer lijn krijgen en Tiepold wat melodielijnen gaat spelen. Pas tien minuten later komen er wat meer veranderingen in Schulzes sequences en voegt hij meer orkestraties en ‘koortjes’ toe. Het nummer wordt verder uitgebouwd en over diverse klanktapijten speelt Wolfgang Tiepold zijn vinnige solo’s. De tweede track Shadows Of Ignorance opent al vrij snel met een ritmische sequence en waar eerst nog donkere cellotonen klinken, wordt al snel duidelijk dat in deze track veel meer lijn zit. Dat wordt nog duidelijker als niemand minder dan Arthur Brown - juist, ja, die ook ooit Fire zong - met een omfloerste stem Schulzes muziek een extra dimensie geeft in zowel psychedelisch als populair opzicht. De bonus is een 23 minuten durende livetrack, opgenomen in Le Mans (Frankrijk). Opnieuw een basaal percussiepatroontje met ritmische sequences en kosmische orkestraties in dezelfde toonsoort, maar hier en daar vervangen door effecten uit Schulzes synthesizers. Halverwege het stuk nemen effecten en lawaaiige geluiden het over van de rustige percussie en ritmes, maar de wat meer zoetgevooisde sequences keren snel terug en dat blijft zo tot het einde van het nummer. Het laatste deel klinkt bijzonder prettig omdat de lieflijke synthsolo’s en orkestraties de luisteraar vergasten op uitnemende melodieën, terwijl diverse veranderingen in toonsoort de muziek interessanter maken. Het eind van Dune is het meest dromerige stuk en klinkt gewoonweg perfect. Hoewel de geluidskwaliteit een klein beetje minder is dan van de studio-opnamen is 'Le Mans' desondanks een uiterst waardevol extraatje dat uitnodigt tot aanschaf van deze deluxe editie!

ENGLISH:

Klaus Schulze really needs no introduction and most of the readers of this website are probably aware of the fact that several of his albums have been remastered and re-released in the past. To me, the interesting aspect of reviewing Dune was that I didn’t have this album before, so for me this is a novelty. The original LP consisted of two long tracks played by Schulze and Wolfgang Tiepold, the cellist with whom he would collaborate many times after this album. The first half hour is an atmospheric piece with an opening of bell-like sounds that seem to be distorted a little. The addition of the first tones by Tiepold’s cello after a few minutes comes to the dark and somewhat scary floating sounds. As a whole, this piece gives the impression of being an improvisation, until after some seven minutes the sequences and orchestrations begin to get more harmonic and Tiepold begins to play something close to melodies. Another ten minutes later there are some more changes in Schulze’s sequences and the sound gets richer and we hear some synthesized choirs. The track is gradually built up with more layers of synth sounds and Tiepold plays some vigorous solos. The second track Shadows Of Ignorance opens quite rapidly with more rhythmic sequences and at first there are dark tones by the cello, but it becomes readily clear that there’s much more harmonic melodies in this track. There's also a contribution from no-one less than Arthur Brown. Yes, the one who also sang Fire! His hollow but also charismatic voice gives this track an extra dimension from a popular as well as a psychedelic point of view. The CDs bonus is a 23-minute live track, recorded in Le Mans (France). Again, a basic percussion pattern with some rhythmic sequences and cosmic orchestrations mostly in the same key, here and there replaced by effects from Schulze's synthesizers. Around the halfway point, the effects and noises take over from the gentle percussion and rhythms, but the more mellow sequences return soon and are maintained until the end. This last part is extremely nice because gentle synth solos and orchestrations provide the listener with superb melodies and also some key changes make the music more interesting. The end of this album is the dreamiest part and sounds just perfect. Although the sound quality is just a little less than the studio recordings, still Le Mans is a highly valuable extra which makes one eager to buy this deluxe edition!