CDR

In de Klassieke Elektronische Muziekserie is dit niet de laatste cd van Mac, maar het is wel een album dat hij in 2005 opnam tijdens zijn revalidatie van de verwondingen die hij ruim een jaar eerder opliep bij een ongeluk met een motorzaag. Black Light is weliswaar gegoten in de stijl van de groten van de Berliner Schule, en dan vooral Tangerine Dream (TD), maar de tien tracks hebben toch duidelijk een eigen gezicht en zijn samen goed voor een dik uur luistergenot, want dat mag je gerust stellen.

Een van de twee leden van het Italiaanse duo Bionight heet Mac. De man die even van het toneel verdween na een afschuwelijk ongeluk met een kettingzaag is terug, en hij lijkt productiever dan ooit. Naast zijn werk, bestaande uit meerdere betrekkingen, is hij met maar liefst zo’n tien projecten simultaan bezig om al zijn verschillende muzikale ideeën te uiten en hij heeft daarbij zelf al een onderverdeling gemaakt. A Deceitful Hand behoort tot de serie 'Just Music' en is de derde cd in die serie.

De cd Echo And Art van Jupiter is aan mijn aandacht ontsnapt, maar een recensie van de muziek van dit project (?) hoort absoluut op deze website thuis! Dus onder het motto ‘beter laat dan nooit’ alsnog een recensie. Tijdens wat speurwerk kwam ik na de nodige problemen op de site van deze band terecht, die je het best met een zoekmachine kunt zoeken onder ‘jupiter+lee’. Op de website van Jordan Rudess (Dream Theater) werkt de link naar Jupiter niet en staat de cd vermeld onder projecten, maar zonder een link naar een verkoopadres.

De Australiër Peter Johnson heeft naast zijn hobby als zendamateur - met een aardige verzameling elektronische en symfonische muziek - nog een passie: het werken met computers en synthesizers. Anno 2005 is de synthesizer zo volgepropt met computersoftware dat Johnson zijn kans schoon zag om de ideeën van de afgelopen twintig jaar via het Korg Triton workstation op te nemen en ze zo publiekelijk toegankelijk te maken. Het resultaat is The Big Wake,  tien instrumentale prettig in het gehoor liggende nummers inclusief een bonustrack die niet beschikbaar op de cd-r.

De Roemeen Indra beoefent diverse stijlen van elektronische muziek. Whispers Of Nature, zijn 22ste (!) album, werd oorspronkelijk uitgebracht in 1999. Hierop is de natuur zijn inspiratiebron en vertolkt hij in twee stukken de impressies van een dag. Het album is  grotendeels zweverig, want het blijkt een zonnige rustige dag te zijn met vogeltje die te horen zijn op klanken die aan Kitaro doen denken en misschien ook wel aan Vangelis.

Net als Helios Arena is Star Traveller een heruitgave met bonustrack van het negentiende album van Indra, de Roemeense beoefenaar van elektronische muziek (EM). Dit album is duidelijk minder melodieus dan Helios Arena. Vooral in de eerste nummers hoor je vaak een enigszins monotoon ritme afgewisseld met met vrij scherp klinkende effecten, stemmetjes, slippende auto’s, enzovoort. Alleen daar waar de melodieuze muziek de overhand krijgt, herken ik opnieuw Jean Michel Jarre waardoor het luisteren een stuk aangenamer wordt.

Evenals Whispers Of Nature van de Roemeense elektronische musicus Indra komt dit album uit 1999 en het album is eveneens een exponent van de rustige stijl van de Berlijnse School. De invloeden van Tangerine Dream van de jaren zeventig en zeker ook van Wavestar zijn goed hoorbaar in de drie tracks die Ocean Of Silence telt. Samen zijn ze goed voor krap 43 minuten muziek. De eerste track is een mooi, rustig stuk in die typische stijl van de Berliner Schule.

Millennium Live 2000 van de Roemeen Indra is een heruitgave van een concert uit 2000. Het album duurt bijna 73 minuten, maar van livegeluiden of een livesfeer is niets te bespeuren. De muziek is een wat frivole vorm van een kruising tussen Jean Michel Jarre and Klaus Schulze met Bloss. Die laatste ook vanwege het toegevoegde cellospel van Mirel Grajdejanu. De opening met prettige sequences is uiterst plezierig en melodieus en dat geldt eigenlijk ook voor de overige tracks.

De Roemeen Indra volgde lessen in percussie maar werd uiteindelijk een autididact op de gitaar, totdat hij verslingerd raakte aan de synthesizers. In de afgelopen dertien jaar heeft hij maar liefst 26 albums uitgebracht! Helios Arena dateert uit 1997, maar is klaarblijkelijk opnieuw uitgebracht. Diverse nummers eindigen op mijn cd-speler vrij abrupt en dat is nogal storend. Productietechnisch valt er dus wel wat aan te merken op deze cd.

ESP is een samenwerkingsverband tussen Jacek Spruch (Polen) en Mark Ashby (USA). Zij maken elektronische muziek (EM) en beiden delen hun liefde voor Tangerine Dream (TD). Via de fanclub gingen ze corresponderen en kwamen ze er achter dat ze allebei ook zelf EM wilden maken. Van het een kwam het ander en naast diverse afzonderlijke uitgaven namen ze samen in 1995 The Gate op en toen Spruch in 2001 zijn eigen, onafhankelijke label oprichtte, was de weg vrij om dit ESP-album uit te brengen.