LONG LONG ROAD

Op 24 juni 2022 kwam het album Long Long Road van Arthur Brown uit, precies op de tachtigste verjaardag. Voor een man die zo’n turbulent leven achter de rug heeft met talloze optredens waarin zijn flamboyante verschijning steeds voor verrassingen zorgde, is dat op zijn minst opmerkelijk te noemen. ‘The God of Hellfire’ heeft zijn streken nog niet verleerd getuige dit album dat een mengeling van muzikale stijlen bevat, variërend van de progrock die hij zo’n vijftig jaar geleden met toetsenist Vincent Crane maakte, tot iets wat zijn platenlabel psychedelische blues noemt. Samen met multi-instrumentalist Rik Patten zong en speelde Brown (gitaar, piano) deze negen composities vol. De opening klinkt bijna dreigend voordat het herkenbare orgeltje inzet. Aan de stem van Brown is zijn leeftijd echter niet te horen, want de uithalen zijn nog net zo sterk als in de beginperiode. Rock, prog en Jethro Tull-achtig fluitspel zijn te horen in de sterke uptempo openingstrack, eindigend met een fragment klassiek orgelspel. In de tweede track hoor je akoestische gitaar en orgel die een verhalende Brown begeleiden in een psychedelisch stukje muziek. Met Going Down gaat Brown verder in een stijl die verwant is met de bluesy hardrock van Deep Purple eind jaren zestig. Ook in Once I Had Illusions is de oude rockstijl met flink wat bluesinvloeden herkenbaar al zijn de subtiele strings en de akoestische gitaar wel aanpassingen naar meer moderne muziekstijlen. I Like Games, compleet met mondharmonica had een nummer van bluesicoon John Mayall kunnen zijn. Deze song is fraai opgebouwd met eerst alleen akoestische gitaar en later een volledige band om vervolgens weer terug te keren naar akoestisch. In het haast late night blues-achtige nummer Shining Brightness is Brown ook met een telefoonstem te horen, terwijl de rest van zijn zang wat op die van Mick Jagger lijkt. In de overige passages kun je goed horen waar Alice Cooper zijn inspiratie vandaan haalde. In The Blues And Messing Around is het relaxte blues wat de klok slaat, niet origineel maar wel heel leuk! De titeltrack is een nostalgische, bijna balladachtige song met een overwegende rustig zingende Brown. Het album met een speelduur van zo’n 41 minuten eindigt met een soort van reprise van Once I Had Illusions. Van Long Long Road worden verschillende uitvoeringen aangeboden waaronder een boxset om deze unieke artiest eer te bewijzen.