LP (vinyl)

Eind jaren zestig scoorde de Delftse band After Tea, die voortkwam uit Tee Set, enkele hits. Wat veel muziekliefhebbers echter niet weten, is dat de band later pure bluesrock ging spelen, voordat de bandleden opgingen in andere bands of voor een eigen  carrière kozen. Terwijl kant twee van dit prachtig gepresenteerde album een samenvoeging is van drie nummers, live gespeeld als één lange en deels geïmproviseerde track, staan op kant een vijf nummers geschreven door Polle Eduard (bas, zang) en Ulli Grün (toetsen).

Robbie van Stiphout (zang, gitaar), Dolf van Heugten (toetsen), Daan Liebregts (drums) en nieuwkomer Eric Smits (drums), die samen Day Six vormen, vieren hun tienjarig bestaan met een retrospectieve compilatie van hun vorige twee albums en met muziek uit de tijd dat de toenmalige bezetting nog als Peanuts door het leven ging. Het album is ook de afsluiting van een periode, want mede-oprichter Van Heugten heeft begin dit jaar zijn vertrek bij de band aangekondigd.

Het Pseudonym-label presenteert onder de naam Cargo een fraaie dubbel-lp van de Nederlandse band September die voortkwam uit ZZ en de Maskers. Grappig genoeg verkocht de cd uit 1993 meer exemplaren dan de originele lp. De muziek die in 1972 gedeeltelijk onder de naam Cargo werd uitgebracht, bestaat uit acht lange stukken, waaronder vier demo's, wat voor die tijd redelijk uitzonderlijk was.

Likkebaardend bekijk ik de mooie, zware paars-grijze vinyluitvoering van het magistrale Epica-album Consign To Oblivion. De muziek werd uitgebracht in 2005, uitvoerig besproken in iO58 en scoorde daarbij een ‘vette krent’. Deze dubbel-lp is ook dubbel bijzonder, omdat deze versie geen grunts en zang bevat. Verder klinkt het orkest minder bombastisch en is het koor naar de achtergrond gemixt.

In de prachtige klaphoes bevinden zich twee bijna doorzichtige, groene lp’s met daarop muziek met een verbluffend heldere geluidskwaliteit. Het in iO62 besproken album Remagine (2005) van After Forever, dat toen een ‘vette krent’ kreeg, betekende een geleidelijke overgang van gothicmetal naar de bijna symfonische female fronted powermetal.

Na The Phantom Agony, het debuutalbum van Epica, brengt Transmission ruim tien jaar na de eerste uitgave in 2005, nu ook Consign To Oblivion, het tweede album van de band uit. Liveklassiekers als The Last Crusade zijn fantastische composities en de elementen uit de filmmuziek zijn heel duidelijk te horen. Voormalig Kamelot-zanger Roy Khan draagt als gastzanger zijn steentje bij.

Transmission biedt de vinylliefhebber – uiteraard op rood vinyl − een prachtig document in de vorm van een dubbel-lp, namelijk The Phantom Agony, het debuutalbum van Epica aangevuld met enkele extra’s: twee singles, een pianoversie van Feint en een orkestrale versie van Veniality. Evenals bij de eerste cd van After Forever is goed te horen hoe de toen nog piepjonge Simone Simons zocht naar het juiste stemgeluid en vreselijk haar best deed om als een mezzosopraan te zingen.

De lp Lady Lake (1972) van het Britse Gnidrolog gold lange tijd als een collector’s item. Nu is dit album heruitgebracht met een sublieme kwaliteit. Echte prog is het naar mijn mening niet vanwege het feit dat de gebruikelijke toetsen zo goed als ontbreken en bovendien zijn er amper invloeden uit de klassieke muziek te horen. Wel zou je de niet alledaagse instrumentatie met gitaren, bas, drums en diverse blaasinstrumenten, de lange instrumentale passages en de eigenzinnige composities progressief kunnen noemen.

In 1994 kwam Talk uit, de derde en laatste langspeler van Yes, in de commercieel zo succesvolle bezetting van Chris Squire, Trevor Rabin, Alan White, Jon Anderson en Tony Kaye. Speelde Rabin als componist al een grote rol op voorgaande albums, voor Talk werkte hij dagelijks zo’n vijftien uur in de studio als producer om alles digitaal op te nemen. Dat was toentertijd zeer innovatief.