SEVENTEEN

Na een pauze van drie jaar is Ton Scherpenzeel terug met Seventeen, het zeventiende album van Kayak. Afgezien van Scherpenzeel bestaat de rest van de band uit nieuwe gezichten die begin 2018 aan een eerste tournee door Nederland beginnen. Niet op de plaat, maar wel live te bewonderen is ‘onze’ drummer Collin Leijenaar. Ook Kristoffer Gildenlöw van de liveband is voor velen geen onbekende, maar hij speelt slechts bas op één track. De overige nummers werden ingespeeld door Scherpenzeel zelf, die van huis uit bassist is. Gitarist Marcel Singor heeft al een eigen carrière in de muziek opgebouwd en ook zanger Bart Schwertmann is in de showbizz geen onbekende. Zijn ietwat omfloerste stemgeluid en zijn niet bovengemiddeld krachtige stem, is wel anders dan die van zijn voorgangers al heeft zijn zang soms wel wat weg van Bert Heerink. Zijn stem past goed bij de band al heeft het frequente gebruik van de kopstem niet mijn voorkeur. Schwertmanns manier van zingen sprak Ton Scherpenzeel erg aan, mogelijk omdat hij zelf ook met kopstem zingt. De twaalf tracks variëren nogal, maar zijn wel alle typisch Kayak. Een breed scala aan stijlen van rock, folk, musical tot symfonische rock en pop strijden voortdurend om voorrang. Tot de hoogtepunten behoort het subtiele, voor Andy Latimer (Camel) geschreven instrumentaaltje Ripples On The Water, een absoluut kroonjuweel. In tegenstelling tot veel albums uit de periode na de doorstart, staan op Seventeen maar liefst drie epische tracks met een lengte van minimaal negen minuten en dat maakt deze cd veruit de meest progressieve in jaren. Het basspel van Gildenlöw op Cracks getuigt van klasse en belooft veel goeds voor de komende liveshows. Ook de kortere tracks zijn bekoorlijk en symfonisch gearrangeerd en vooral Singor en Scherpenzeel krijgen ruim voldoende gelegenheid om hun solistische talenten te etaleren. Singor weet daarbij te imponeren, niet alleen vanwege zijn fabelachtige techniek maar ook met een gevarieerd geluid. Hij bewijst heel mooi, gepolijst en gevoelig te kunnen spelen. Dat Scherpenzeel nog steeds een groot fan is van het pianogeluid vind ik een dikke plus, want juist op de piano komen zijn compositorische kwaliteiten en technische mogelijkheden goed tot hun recht. Dat Schwertmann niet direct mijn favoriete zanger is, doet niets af aan het feit dat Scherpenzeel met Kayak nieuwe stijl een formidabel uur muziek heeft afgeleverd en dat is iets waar wij als liefhebbers van symfonische rock ontzettend blij en trots op mogen zijn. Geweldig dat er nog muzikanten zijn die ook na 45 jaar nog tot dit soort hoogwaardige prestaties in staat zijn. Met 50 jaar album twintig?