TEMPULA (NL+E)

Tempula, het tweede album van de Amerikaan Bryan Tewell Jones onder de naam Aetopus betekent een ruim uur muziek geschoeid op de muzikale stijl van musici als Vangelis, Kitaro en Ray Lynch. Van origine speelde Jones basgitaar in bands die hardrock, funk of bluesmuziek maakten, totdat hij etnische percussie en toetsenborden in zijn armen sloot en in de ban raakte van soundtracks. De dertien nummers op Tempula hebben alle een kernmelodietje dat prettig in het gehoor ligt, maar de variatie binnen een nummer is vrij beperkt. De ritmes, effecten en toevoeging van instrumenten en geluiden zorgen weliswaar voor wat afwisseling, maar het hoofdthema dreutelt het gehele nummer door en er is weinig ruimte voor experimenten, solo’s of plotselinge wendingen. De opbouw en de dreiging in een nummer als Sky From Below spreekt me echter aan. De sfeer doet wel wat aan Kitaro denken, maar de melodietjes zijn veelal wat ritmischer en lichtvoetiger, al doen de kerkkoortjes en babygeluidjes in Ish Nish Nish anders vermoeden. Een nummer als Throne doet voor wat betreft de sfeer wat denken Moonmadness (1976) van Camel, terwijl Pneuma wat invloeden heeft van Jean Michel Jarre. Een van mijn hoogtepunten is Quiescent, dat een mooie opbouw heeft met veel variatie, iets waarin de overige tracks voor mijn gevoel net iets te kort schieten. Tempula is een verdienstelijk album van een artiest die zich nog aan het ontwikkelen is!

ENGLISH:

Tempula, the second album by the American Bryan Tewell Jones under the moniker Aetopus, contains over an hour of music inspired by people like Vangelis, Kitaro and Ray Linch. Originally, Bryan played bass in several hard rock, funk and blues bands until he began to cherish ethnic percussion and keyboards and got hooked on movie soundtracks. The album’s thirteen tracks mostly have a single core melody, which is a catchy one, but the variation within a specific song is limited. The rhythms, effects and the addition of instrumentation/sounds may provide some alternation, but the main theme continues throughout the whole track and leaves little space for solos, experiments or sudden changes. The way a somewhat darker track like Sky From Below is built up is especially appealing to me. The atmosphere indeed reminds me of Kitaro, but the melodies are often more rhythmic and frivolous. However, the church choirs and baby sounds in Ish Nish Nish would seem to point in a different direction! A track like Throne reminds me of Moonmadness 1976 by Camel (the loop and the atmosphere), while Pneuma shows some influences from Jean MIchel Jarre. One of the highlights for me is Quiescent, building up nicely and with the variation that seems to fail some other tracks a bit in my opinion. A worthy album of an artist still developing scills and songwriting!