MENNO VON BRUCKEN FOCK

THE LAST PINK GLOW

Artiest / Band: 
ROCKING HORSE MUSIC CLUB
ROCKING HORSE MUSIC CLUB - THE LAST PINK GLOW

De Rocking Horse Music Club (RHMC) uit New Hampshire (VS) is een groep muzikanten die veelal een andersoortige baan hebben met muziek als passie en hobby. Andere leden zoals zanger, gitarist Justin Cohn en oprichter Brian Coombes, tevens spil van de band, zijn door de wol geverfde muzikanten, waarbij de laatste zijn eigen Rocking Horse Studio bezit. Coombes is overigens een oude bekende, want hij zat ook in de groep Tristan Park, die actief was in de jaren negentig. Coombes heeft een graad in de literatuur en vandaar dat het niet vreemd is dat veel van de muziek van RHMC is geïnspireerd op literatuur, zoals het helaas niet in op deze website besproken album Circus Of Wire Dolls (2022) met onder anderen Tim Bowness, David Cross, John Hackett en Noel McCalla. Voor deze release was de inspiratiebron The Haunted Life, een onvoltooide roman van Jack Kerouac, een verhaal dat als onderwerp heeft de consequenties en veranderingen ten gevolge van het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Naast Every Change Of Seasons, een eerder uitgebracht studioalbum uit 2018, bracht RHMC in 2019 ook een tribute uit aan gitarist Anthony Phillips (ex-Genesis) met als titel Which Way The Wind Blows. Daarop spelen grootheden als Steve Hackett, Nick Magnus, John Hackett en Noel McCalla. Het zal de lezer inmiddels duidelijk zijn in welke hoek je de muziek op The Last Pink Glow van RHMC moet zoeken, zeker als je weet dat het prachtige The Haunted Life mede geschreven en ingespeeld is door Tony Banks. Je hoort melodieuze (neo)prog, maar ook zeker invloeden uit de popmuziek, Americana, blues in Big City Small Town Blues, orkestrale en elektronische muziek. The Last Pink Glow klokt ruim een uur en staat bol van de mooie melodieën en uitnemende staaltjes van instrumentbeheersing, terwijl je de productie van Coombes, die al diverse prijzen als producer binnengehaald heeft, uitermate geslaagd mag noemen. Een speciale vermelding verdient het titelstuk, een heuse epic van dik twaalf minuten. Het is overwegend rustig met een ingetogen tussenstuk gevolgd door de meest indringende passage die wat steviger is. Aan het einde zijn heerlijke gitaarsolo’s te horen. Op internet zijn diverse video’s te vinden, dus mijn advies is: ga zelf eens kijken en luisteren!