MENNO VON BRUCKEN FOCK

REVELATION

Artiest / Band: 
JOURNEY (2008)
JOURNEY - REVELATION

De comeback van Journey, de Amerikaanse AOR-formatie uit San Fransisco is met Revelation een feit. Na Steve Augeride eerste 'kloon' van Steve Perry, was Jeff Scott Soto kort de frontman, maar Neal Schon en Jonathan Cain besloten al snel toch weer een Perry-kloon te willen. Ze zochten en vonden Arnel Pineda, een Filipijnse jongeman wiens stem behoorlijk veel lijkt op die van de meest succesvolle frontman die Journey in zijn rijke geschiedenis heeft gehad. De hier besproken versie van Revelation is niet de slipcaseversie die door Rough Trade op de markt is gebracht in Europa, maar een import dubbel-cd met dvd uit de Verenigde Staten. Deze versie bevat het nieuwe album - zonder de twaalfde bonustrack - maar ook een door de huidige band geheel nieuw opgenomen album met oude hits als Seperate Ways, Don’t Stop Believin’, Only The Young, enzovoort. Alles bijeen een extraatje van ruim 48 minuten met een prima geluidskwaliteit en excellente versies van deze mooie, oude songs. Daarnaast bevat dit pakketje ook nog een uitstekende dvd van een recent concert met maar liefst een uur uitzonderlijk goed entertainment met de nieuwe zanger Pineda. Zoals gebruikelijk zingt Deen Castronovo de track Mother Father en hij doet dat naar mijn smaak minstens even goed als Perry in zijn beste dagen. Net als enkele jaren geleden, tijdens ons 'eigen' Arrow Rock Festival, steekt de band in grootse vorm en worden zowel de ogen als de oren goed bedeeld. Revelation biedt geen muzikale koerswijziging en bevat een aantal zeer verfijnde ballads, zoals we die van Jonathan Cain kennen met als tegenwicht een aantal aansprekende rockers van Neal Schon, waarvan de opening Never Walk Away een klassieker zou kunnen worden. Het titelstuk The Journey (Revelation) is een instrumentaal juweeltje.

Sommige passages worden nog wel iets te veel opgerekt en de goed zingende Pineda heeft soms zelfs in de studio moeite met de hoge uithalen. Toch scoort dit album bij mij hoger dan Generations (2005), omdat de songs frisser en krachtiger klinken mede dankzij Pineda. De herkenbare overstuurde en echoënde gitaar van snarenwonder Schon domineert het album, terwijl Cain, Castronovo en Ross Valory hun uiterst kundige bijdragen leveren. Prachtplaat!