HEAVEN AND BEYOND

Het uur van de waarheid voor Peter Vink (ex-Q65, ex-Finch) en mogelijk ook voor Knight Area is nu aangebroken, want na het stevige Hyperdrive (2014) haakten een aantal symfomanen af, maar kreeg de band er progmetalfans bij. Welke richting zou Heaven And Beyond op gaan? Kan Knight Area de stap zetten naar een professionele status in een tijd, waarin het publiek steeds meer gratis downloadt en de band niet vaak in de concertzalen te zien is? De symfonische ouverture glijdt soepel naar een krachtig uptempo stuk met herkenbaar, stuwend basspel van Vink. Mark Smit gooit direct al zijn talent in de strijd en met de aardige Queenachtige koortjes is de toon meteen gezet. Erg plezierig voor de luisteraars is, dat Smit dat hoge niveau ook vasthoudt, zowel in de stevige nummers als in de mooie, rustige stukken. Heaven And Beyond bevat geen pure progmetal meer, maar eerder modern klinkende neoprog. Hoewel het album dus best wat stevige stukken bevat, neigt de muziek nadrukkelijk meer naar poprock dan naar metal. Een track als Box Of Toys zou een prachtige single kunnen zijn, ware het niet dat de doorsnee popliefhebber een aantal overgangen waarschijnlijk als ‘te moeilijk’ zal bestempelen. Bij een van de leidende thema’s in Saviour Of Sinners moest ik even aan Skyfall van Adele denken… Natuurlijk zijn er ook fragmenten die aan bands als Eloy, Pink Floyd, Genesis en Queen herinneren, maar de elf composities zijn ijzersterk en door de verscheidenheid blijft het album van begin tot eind spannend. Gerben Klazinga speelt zo nu en dan een verrassende synthsolo, zoals in The Reaper, maar zorgt vooral voor bijzonder appetijtelijke orkestraties en subtiele pianostukjes. Drummer Pieter van Hoorn is mede bepalend voor het solide fundament, waarop de bombastische muziek van Knight Area is gebouwd en hij kan het met Vink meer dan uitstekend vinden. Op dit wat vloeiender en melodieuzer zesde studioalbum, speelt gitarist Mark Bogert weer de sterren van de hemel. Solo’s, riffjes, loopjes en ingehouden ondersteuning: hij is van alle markten thuis en een aanwinst voor de band, ook als componist. De titelsong is een fluweelzacht gedragen stuk, ja inderdaad: hemels! Na Hyperdrive is Heaven And Beyond de door mij gesuggereerde ‘overdrive’, maar gelukkig geldt die hogere versnelling voor de kwaliteit, terwijl het lagere toerental op de wat minder op metal georiënteerde muziek slaat. Ook de vroegere fans kunnen gerust zijn; nu nog afwachten of het publiek mijn mening deelt.