SPOCK'S BEARD & KINO (NL + E)

Evenals ongetwijfeld in Nederland volle bak in Essen voor één van de vlaggenschepen van de moderne prog: Spock’s Beard. Voor deze gelegenheid niet Enchant en/of het California Guitar Trio, neen, niemand minder dan KINO (IO 58) als support. Een krap uur genieten van een live versie van het debuut-album Picture. Geen verkoudheid meer bij zanger/gitarist John Mitchell (Arena), geen onwennigheid meer en ondanks een technisch mankement waardoor bassist Trevawas (Marillion) het zonder ‘in-ears’ moest stellen, een heerlijke show waarbij met name zanger/toetsenist John Beck zich beter in zijn vel leek te voelen. Chris Maitland deed en doet vooralsnog niet mee vanwege verplichtingen bij de musical Mamma Mia, dus werden de drumsticks gehanteerd door Bob Dalton (evenals John Beck uit It Bites). Het kwartet wist het publiek zeer te bekoren en ondanks het weliswaar redelijke maar niet perfecte geluid, kwam de boodschap ‘wij zijn een BAND en we kunnen er wat van’ uitstekend over.

De roep om een toegift werd begrijpelijk niet gehonoreerd en dus was het na een half uur tijd voor Spock’s Beard nieuwe stijl. Ondanks een lelijke griep van zanger/gitarist/drummer Nick D’Vergilio speelde SB de zaal moeiteloos plat, waarbij niet louter nummers van Feel Euphoria (The Bottom Line en Ghosts Of Autumn) en de recente release Octane (Flash Before My Eyes, NWC en As Long As We Ride) werden gespeeld, maar ook oudere toppers zoals een prachtige uitvoering van At The End Of The Day (V), Harm’s Way (Kindness Of Strangers), Gibberish (Day For Night) en als toegift The Light (debuut-album).

Nick’s stem mag dan niet perfect geweest zijn, de rest klopte wel en een kort gekapte Dave Meros baste als vanouds terwijl Ryo Okumoto zijn plus voorheen Neal’s partijen zeer geconcentreerd maar wel wat statisch speelde. De zinderende interactie tussen Nick en zijn ‘concurrent’ Jimmy Keegan op drums was daarentegen bijzonder aanstekelijk. Alan Morse, met zijn zeer aparte stijl van spelen stal de show regelmatig en tegen het eind klom Nick zelfs naar een plateau in de fabriekshal om het uitzinnige publiek van ‘boven’ toe te zingen.
Bijna 2½ uur show: het was me een avondje wel en al was het ‘anders’, deze jongens kunnen het beslist ook zonder Neal Morse!It was still afternoon when Wouter, Maurice and myself drove to Essen.

(ENGLISH):

After watching KINO put together the stage-set and a extraordinary pleasant interview with Kino’s John Mitchell and Pete Trevawas we had a bite to eat and then it was show time!

KINO was first and from the moment they started playing, it was obvious these four musicians (Pete Trevawas-bass, John Mitchell-vocals/guitar, John Beck-keyboards/vocals and ex-It Bites drummer Bob Dalton) new exactly what they were doing. With only one album to their credit they couldn’t do much more than perform the songs on that album (“Picture”) which they did, in a slightly different order than on the record. Especially “Loser’s Day Parade” turned to be a very powerful song and Mitchell convinced as lead-vocalist. Their performance got an extremely enthusiastic response from the crowd (my estimate at least 300) although it was obvious many of them weren’t familiar with KINO or their music. A memorable hour it certainly was and for the three of us it was quite clear that we wish KINO to continue to exist and preferably record a lot of fine albums like “Picture”!

After a break it was SB’s turn. In spite of the nasty flue vocalist/drummer Nick D’Vergilio was suffering from, the show was unexpectedly good and although Nick’s voice began to fail him near the end of the show SB played for nearly 2½`hours and Nick compensated his vocal abilities by pulling stunts like climbing on this little plateau where normally nobody would go to (although it turned out to be a great spot for making photo’s wasn’t it Maurice?).
To my opinion a superb set-lists with both old and new songs: “A Flash Before My Eyes” was followed by “Harm’s Way”, than from Octane they played “NWC” and from “Feel Euphoria” it was “The Bottom Line”. What struck me was, that Ryo was quite static, perhaps because since Neal left, he has to play keyboards for two. But even during his solo on the portable keyboard he wasn’t as cheerful or acting crazy like he used to do: getting older? The other striking difference with ‘the past’ was that Dave Meros now cut off almost all of his hair. With clown/drummer Jimmy Keegan stealing at least part of the show, they went on playing some older songs (“At The End Of The Day” and “Gibberish”) and back to the ‘new’ SB with “Ghosts Of Autumn” and from Octane “As Long As We Ride”. Of coarse these progheads wanted more, and they got more: “The Light” was the encore and each and everyone in the crowd was either jumping or singing along.
 

Altogether it had been a splendid evening and in spite of Nick’s cold, a superb performance from both KINO and Spock’s Beard. For those who doubted if SB was to survive without Al’s brother Neal: no doubt they can and they will