Daags nadat ‘Heep’ in een uitermate regenachtig Leeuwarden had gespeeld trad de continue toerende band op in het fraai gelegen Patronaat te Haarlem. Vanwege een gesprek wat ik mocht hebben met Mick Box was er voor mij geen support act maar alleen het echte werk en ik geloof niet dat ik daar rouwig om hoef te zijn. Een tot mijn verbazing volle bak wachtte in spanning op de ouwe rockers en zag toetsenist Phil Lanzon als eerste verschijnen met de eerste noten van Gypsy. Een waar feest van herkenning barstte los. De relatief jonge ritmesectie van de band bestaande uit Russell Gilbrook op drums en Davey Rimmer op bas was uitstekend op dreef en daardoor klonk de band frisser en energieker dan met Kerslake en Bolder. Zanger Bernie Shaw, ook al weer 20 jaar bij de band, had er wat kilootjes bij gekregen maar zong nog prima al had hij wel moeite met de wat hogere nootjes en het vasthouden van langere uithalen. De fans van het eerste uur konden hun hart op halen want drie vierde van de show bestond uit werk uit de jaren zeventig: July Morning, Look At Yourself, Stealin’, The Wizard, Lady In Black en als toegiften Bird Of Prey en uiteraard Easy Livin’ bewezen dat de nummers van de roemruchte bezetting met Ken Hensley en Gary Thain nog steeds de kern van het werk van Uriah Heep vormen. Het laatste album The Outsider werd ook gepromoot met diverse songs en daarmee was het publiek meer dan tevreden. Box nadert de 70 en ook Lanzon is de 65 gepasseerd, toch meen ik dat in deze bezetting Uriah Heep het vijftigjarig bestaan echt wel gaat halen. Voeg daarbij de heerlijke sfeer en de uitstekende geluidskwaliteit, dan begrijpt een ieder dat de enthousiaste schare fans vanuit Haarlem zeker tevreden huiswaarts zijn gegaan. Nostalgie of niet, dit optreden stond als een huis!