GINO VANNELLI 07-07-2005

Afgezien van een optreden met orkest was het zo’n 14 jaar geleden dat de Canadese symfonische popvirtuoos Gino Vannelli zijn opwachting in Nederland maakte. De man die geschiedenis schreef met zijn langspeler Crazy Life die nog geen 24 minuten klokte maakte echter ook talloze onvergetelijke nummers gelardeerd met heerlijk toetsenwerk van (toen nog) broer Joe.

In Amsterdam trad de meester aan met twee toetsenisten, een gitarist, een fantastische bassist, saxofonist en een 5 koppig strijkje. Een wonderschone mengelmoes van klassiek, pop, symfo maar ook vooral jazz denderde uit de speakers en Gino zong als in zijn beste jaren, dirigeerde, grapte en stond overduidelijk in het middelpunt. Vooral het klassieke Canto, de fantastische ballad It Hurts To Be In Love en het prachtige symfonische Brother To Brother oogstten veel bijval en waar het publiek wat onwennig reageerde op de ‘big band’ versie van People Gotta Move, zoveel respons en meezingen ontstond er bij de laatste toegift, de popversie van datzelfde nummer.

Als enige act vond ik anderhalf uur wel wat karig, maar de kwaliteit maakte veel goed, al was de technicus bij de solo’s af en toe iets te laat met het opdraaien van een schuifje.

Een memorabel concert dat vooral de meer jazz georiënteerde liefhebbers zal hebben aangesproken. Niet te hopen dat het weer 14 jaar duurt voordat dit fenomeen zich weer in de Lage Landen vertoont!