TO WAKE THE KING (NL+E)

De Engelse cultband The Enid is kennelijk een band die bij iO Pages, het tijdschrift voor progressieve rockmuziek, een wat ondergeschoven kindje is, want behalve een liveverslag uit 1996 heb ik verder niets kunnen vinden in de afgelopen dertien jaar. Toch was deze band uitermate progressief en zeker symfonisch, want de band verwerkte veel orkestrale, klassieke invloeden in de muziek. Om dat te kunnen verwezenlijken werkte men met een standaardbezetting van een progband, maar met een tweede toetsenist. Van de oorspronkelijke bezetting maakten toetsenist Robert John Godfrey en drummer Dave Storey deel uit, die we beiden ook weer terugvinden in de recentelijk opnieuw geformeerde band. De eerste bezetting bestond verder uit Francis Lickerish en William Gilmour die nu weer verenigd zijn in de nieuwe groep Secret Green. Lickerish blijkt het componeren nog niet verleerd en al is hij twintig jaar niet actief geweest, met het vootreffelijke album To Wake The King maakt hij een prachtige comeback. De muziek op dit album laat folk, prog en klassiek met elkaar versmelten. De lieftallige stem en het prachtige fluitspel van Hilary Palmer is een toegevoegde waarde. Het album bevat elf stukken die samen bijna 75 minuten klokken. Allemande is een heel kort stukje met akoestische gitaar en orkestrale ondersteuning. Naast de van The Enid bekende zwaar orkestraal stukken en ook subtiel klassiek georiënteerde werkjes, bevat het album ook aardig wat nummers met een progrocksignatuur. De (Keltische?) volksmuziek komt echter in veel stukken of delen daarvan terug in de vorm van óf melodieën, óf de combinatie van akoestische gitaar, luit, percussie en fluiten, óf de wijze van zingen van Palmer. Haar stemgeluid doet me soms aan dat van The Andrew Sisters denken: lieflijk, niet scherp of hard en met een snelle vibratie met veel gevoel. Instrumentaal komen sommige passages in de buurt van de eveneens instrumentale folkband Gryphon. Dat Lickerish en de andere bandleden van The Enid geen hekel aan elkaar hebben, blijkt uit de gastrollen van zowel Godfrey (kerkorgel), Jason Ducker (gitaar) - uit de huidige bezetting van The Enid - en Storey (drums).

To Wake The King is een sfeervol, authentiek en melodieus album van musici die niet primair voor het geld spelen, maar die gewoon weer zin hebben om samen muziek te maken. Aardige bijkomstigheid is dat zowel de nieuwe leden van Secret Green als de fans van The Enid weer in contact zijn gekomen met Francis Lickerish. Het schijfje is verpakt in een fraai drieluikdigipack, waarmee het dit alleszins aan te raden album completeert.

ENGLISH:

This is almost a fairytale. Once there was this great outfit called The Enid. Absolutely gorgeous music combining classical, folk and progressive, sometimes a bit like Gryphon, but much more classically orientated and very, very bombastic. In spite of the loyal fanbase called The Stand, eventually the band split up in the late nineties.
The year 2008 welcomes four members of the The Eniid back to the musical front, namely Robert John Godfrey and Jason Ducker in the newly reformed The Enid and Francis Lickerish, who was some twenty years out of the music scene, and William Gilmour in Secret Green. Obviously the main influences for both composers (Godfrey and Lickerish) are about the same: classical music and folk. The one name that is missing is Stephen Stewart, who is propably still working as a sound-engineer. Francis Lickerish is an established counselor and group therapist and he is known to use his music and abilities to play a wide range of instruments for his work as a therapist. Well, now about the album To Wake The KIng. The Prelude consists of subtle orchestral sounds: from hardly detectable it goes crescendo and after some three minutes the bombastic sounds reach their climax when Lickerish’ and John Beedle's guitars join in and produce the sound we know so well from the band Lickerish used to play in. Then heraldic trumpet sounds take over, adding a medieval, or even earlier, atmosphere and their outburst is followed by track 2 Echoing Green, a classically orientated composition with lots of orchestral sounds and flutes. Former Enid-member Dave Storey (drums) participates in this track. The atmosphere of folk music is clearly there when Hilary Palmer starts to sing. A folk tune alternated by somewhat heavier music played by the band, same melodies though and maintaining that orchestral feel, a beautiful combination of classical and (very) early Middle Ages. Classical combined with new age music and here and there a bit of Renaissance in On Merlin's Ground, beautifully sung by Palmer. Especially the parts where she sings triple vocals are really awesome. The next track is also featuring Palmer'sry’s voice, but next to some ‘folky’ passages, the music leans towards the atmosphere of Moonlight Shadow by Mike Oldfield, so a bit more ‘prog-pop-rock’. Pavan, an ancient English dance, is a mixture of pop and folk music, with mainly ‘strings’ and ‘horns’ and just a few a bit more bombastic interludes. Very nice proggy orchestral rock in Galliard with pretty cool guitar solos, alternated by a pure folk tune sung by Palmer. In Louré we hear sounds that resemble an old musical box and the ‘orchestra’. With the addition of kettledrums and more orchestral power plus guitars, the last part is tastefully majestic! Back to medieval folk in Allemande, a short tune featuring the acoustic guitar and the orchestral sounds. With the beautiful combination of early folk, using percussion, flutes, electric guitars and strings, prog and classical music returns in Bransle. The song Camlann features the return of another member of The Enid, namely Jason Ducker on guitar. The first part is folk-music, followed by a piece of haunting dark music by primarily horns and sounds of contrabass; gently the first electric guitars are playing a melody line while more orchestral sounds are added. The atmosphere remains dark except for the parts with contributions by harp-samples, flutes and gongs. In the last part the strings and flutes prevail, thus more relaxing and folk oriented music, also because of Palmer's singing. The music in the last track Nimue features the contribution of the godfather of The Enid: Robert John Godfrey on church organ. The characteristic and powerful combination of folk and classical returns once more and partly due to Godfrey’s organ, the sound is much like The Enid.

Beautiful melodies, carefully arranged instrumentation and sounds and a good story too. An informative booklet and a nice digipack, so yes, this is a the kind of offering which will appeal to fans of The Enid and all fans of bombastic symphonic music with folk influences.