TRUE

Er waren al enige tijd geruchten dat Jon Anderson, de voormalige frontman van Yes, bezig was met een nieuw album in de oorspronkelijke Yes-stijl. Het is echter minder voor de hand liggend om dat bij een voornamelijk op hardrock en metal georiënteerd label als Frontiers Music te doen, maar dat terzijde. De fans van de Yes-muziek uit de jaren zeventig kunnen hun hart ophalen en in volle teugen genieten, want True heeft alles wat de oudere Yes-fans zich kunnen wensen. De stem van de nu bijna 80-jarige Anderson klinkt nog steeds uitstekend, de band bestaat uit meer dan excellente muzikanten en heeft in de persoon van Richie Castellano (Blue Öyster Cult) een (bas)gitarist van formaat, die op dit album dan ook een Rickenbacker bespeelt. In de openingstrack True Messenger herleven de tijden van albums als Fragile en Close To The Edge, met de vertrouwde stem, puike close harmonies, veel tempowisselingen en heerlijke solo’s met een voor mijn oren veel prettiger gitaargeluid dan dat van Steve Howe. In de tweede track Shine On denkt de luisteraar een onontdekte fraaie bonustrack van het album Talk te horen. De eerste epic van bijna tien minuten heet Counties And Countries en zou op Tormato of The Ladder hebben kunnen staan. Er is een prachtig, majestueus orkestraal tussenstukje met centraal Jons stem, gevolgd door een instrumentale passage met veel toetsen, een slidegitaar, een Rick Wakeman-achtige orgelsolo en wat later ook een dito synthsolo. Build Me An Ocean is een sentimenteel, lief stukje muziek met toetsen, akoestische gitaar en Jons stem met aan begin en tegen het einde een iets zwaarder aangezet tussenstuk met de hele band. Still A Friend heeft deels een reggae-achtige ‘feel’ met een aanstekelijk refrein en weer een paar smaakvolle solo’s van gitaar en toetsen, terwijl Castellano laat horen dat hij de baspartijen van Chris Squire prima heeft begrepen. Make It Right opent met ijle zang en een akoestische gitaar. In het tweede deel van dit overwegend rustige nummer wordt de muziek opgeluisterd met een zeer goed gedoseerde gitaarsolo, mooi pianospel en een akoestisch einde. Realization Part Two herinnert enigszins aan We Have Heaven van Fragile maar de speelse, bijna Zuid-Afrikaanse  invloeden sturen de track meer richting popmuziek. Het is mogelijk de langdurige samenwerking met Trevor Rabin die hier doorklinkt. Jons nieuwe, ruim zestien minuten durende ‘Awaken meets And You And I’ heet Once Upon A Dream. Via een rustig begin met mooie samenzang wordt de muziek opgebouwd naar een instrumentale passage, gevolgd door de typische Yes-muziek die de band voornamelijk begin jaren zeventig maakte met zelfs een tekstuele verwijzing naar Heart Of The Sunrise. Midden in het nummer hoor je een bijna ambient klinkende passage met slechts zweverige orkestraties en Jons zang. Dan volgt een akoestische gitaar en wordt het nummer langzaam opgebouwd naar een voller geluid met de overige bandleden, zwakt dan weer wat af en bouwt dan opnieuw op naar een sneller instrumentaal stuk waar ik de muziek van Wakeman en de geest van Chris Squire weer nadrukkelijk terughoor. De track eindigt met het openingsthema maar dan wat bombastischer aangezet en sterft vervolgens weg in schoonheid. Het sluitstuk Thank God is een lief semi-akoestisch stukje waarin Jon zijn zegeningen telt, terwijl wij als Yes-liefhebbers van het eerste uur alleen maar kunnen zeggen: thanks Jon!