TRANSIBERIANA

Banco, zoals de Italiaanse band Banco Del Mutuo Soccorso vaak kortweg wordt genoemd, kende in de jaren zeventig hoogtijdagen met muziek die in al haar grilligheid veel overeenkomsten vertoonde met die van Gentle Giant. Sinds de oprichting in 1969 bleef de band al die jaren in wisselende bezettingen optreden, totdat het enige overgebleven oerlid Vittorio Nocenzi vond, dat er maar eens nieuwe muziek moest uitkomen. Het laatste studioalbum dateert namelijk van 1994. Met een aantal uitstekende muzikanten, onder wie de veelzijdige zanger Tony D’Alessio, zoon Michelangelo als medecomponist en de andere zoon Mario Valerio verantwoordelijk voor de marketing en PR, kreeg Nocenzi voldoende inspiratie om met Transiberiana, een complex werkstuk te komen. De teksten gaan over het boek des levens met veel autobiografische elementen. De elf nieuwe composities vloeien gemakkelijk in elkaar over en bieden de luisteraar bijna zeventig minuten muziek inclusief twee extra livetracks uit 2018. Het is muziek die vandaag de dag weinig meer gemaakt wordt: een ouderwets amalgaam aan stijlen, zoals jazz, symfo, folk en rock, worden gemixt met moderne snufjes en effecten, waardoor er een bonte maar intrigerende potpourri is ontstaan die de aandacht blijft vasthouden. Soms klinkt de muziek jazzy met een piano, dan weer puur symfonisch of als een passage die ook van Paolo Conte afkomstig had kunnen zijn. De band Simon Dupree & The Big Sound, die later overging in Gentle Giant, zijn geregeld te herkennen evenals de landgenoten van New Trolls. De muziek van Banco is niet in een hokje te stoppen en juist die enorme karakteristieke verscheidenheid zal niet iedere liefhebber van progressieve muziek aanspreken. Dat geldt zeker voor de Italiaanstalige zang waaraan menigeen zal moeten wennen. Nocenzi bewijst op piano, orgel en synth echter overduidelijk dat hij nog steeds een kanjer is. De conclusie moet dan ook luiden dat deze oude Italiaanse legende honderd procent bestaansrecht heeft, maar het is geen gemakkelijke kost!