SURRENDER OF SILENCE

Steve Hackett, de voormalige gitarist van Genesis, heeft de coronalockdown benut om maar liefst binnen een jaar twee studioalbums op te nemen. Under A Mediterranean Sky was een heel zachtaardig semi-akoestisch album dat in iO Pages een ‘tip’ kreeg. Surrender Of Silence daarentegen is een overwegend stevig progrockalbum in de inmiddels van Hackett bekende stijl. Door zijn vele reizen zijn de muzikale invloeden van over de hele wereld terug te horen in zijn composities. Opnieuw doet een keur aan musici mee. Naast Steves vaste partner Roger King (toetsen, arrangementen, orkestraties) zijn dat een aantal oudgedienden, zoals de gezusters Durga en Lorelei McBroom (zang), Amanda Lehmann (zang), Rob Townsend (saxofoon, fluit), Christine Townsend (viool) en Jonas Reingold (bas). Andere bekende namen zijn de drummers Craig Blundell (Steven Wilson), Phil Ehart (Kansas) en Nick D’Virgilio (ex-Spock’s Beard, Big Big Train). Bijzondere gast in het zeer oosters getinte, maar ook zeer gevarieerde nummer Shanghai To Samarkand is de gelouterde dutarspeler Sodirkhon Ubaidulloev uit Tadzjikistan (Centraal Azië). Zoals zo vaak bij Hackett gaat de muziek alle kanten op en dat is zeer uitdagend voor de luisteraar. Een ode aan Prokofiev, gebaseerd op het stukje Dance Of The Knights (balletmuziek) vinden we in Natalia. Een deel van deze muziek werd eerder gebruikt in Romeo And Juliet van Emerson, Lake & Palmer. Het nummer Wingbeats is heel duidelijk gebaseerd op Afrikaanse ritmes en zang en bevat naast die invloeden mooie passages met meerstemmige zang, waarbij ook de zusjes McBroom te horen zijn. Het daaropvolgende nummer The Devil’s Cathedral wordt geopend en afgesloten met een inderdaad welhaast demonisch stuk op kerkorgel met tevens een belangrijke rol voor Rob Townsend. In het tussenstuk zingt Nad Sylvan een onopvallende partij, Jonas Reingold daarentegen speelt hier een puik partijtje bas. Humor ontbreekt uiteraard ook niet getuige het instrumentale Relaxation Music For Sharks, waarin overigens een uptempo stuk zit met waanzinnig gitaarspel van de meester. Meer richting heavy rock gaat de track Fox’s Tango, waarin de tango maar moeilijk te herkennen is. De gitaarsolo’s snijden er echter doorheen als een heet mes door roomboter. Day Of The Dead bevat donkere fragmenten, maar door de meerstemmige zang valt het macabere aspect eigenlijk erg mee. Scorched Earth is de te verwachten ballad, een toepasselijke klaagzang ten behoeve van de natuur. Zoals wel eerder, wordt ook dit album afgesloten met een stukje akoestisch gitaarspel begeleidt door Roger Kings orkestje. Hackett levert weer een puik uurtje muziek af, al krijg ik bij sommige melodielijnen en orkestraties het gevoel het al eens eerder gehoord te hebben, zoals het akkoordenschema van het refrein in Held In The Shadows. Bij het zevenentwintigste album is dat ook bijna niet te vermijden. De man speelt op zijn 71^ste nog steeds fantastisch gitaar en het zal een waar genoegen zijn om hem weer live te kunnen zien spelen