THE SUFFERING JOY

Ondanks de tegenslag van enige tijd terug, toen Magic Pie een belangrijk deel van zijn apparatuur verloor en, als ik mij goed herinner ook een deel van het opgenomen materiaal, zijn de zes heren er toch in geslaagd The Suffering Joy, het derde album af te leveren. Pech blijft de Noren echter achtervolgen, want doordat een van de bandleden kampt met een hernia en een gebroken been, is het geplande releaseconcert uitgesteld. Maar wees gerust, het album mag er zijn! De invloeden van de oude Spock's Beard zijn in ruime mate aanwezig, terwijl ook geregeld gelijkenissen met Presto Ballet opduiken. Als je bedenkt dat Presto Ballet sterk beïnvloed is door bands als Uriah Heep, Yes en Kansas dan heb je niet veel fantasie nodig om te bedenken wat je op deze cd zult horen: goede close harmony zang, veel - misschien wel te veel - snel gitaarwerk, prachtige toetsenspel, waaronder veel orgel en synths en een inventieve ritmesectie vormen de basis voor een prima plaat. De eerste suite A Life's Work bestaat uit vier delen en duurt bijna 25 minuten. Het langste stuk is een epic van ruim zeventien minuten. Dan volgt het 'Spock's Beard meets The Flower Kings' getinte Headlines, goed voor een kleine tien minuten. Endless Ocean, het rustpuntje op de cd had ook van Moon Safari afkomstig kunnen zijn. Slightly Mad is deels wat pittiger, heeft wat jazzrocktrekjes en laat voortreffelijk toetsenwerk horen van Gilbert Marshall; de wat snellere passages worden afgewisseld met wat zoetere stukjes. De tweede echte epic heet Tired dat lekker symfonisch wegkabbelt, maar een minuut of negen wordt de muziek wat steviger en volgen de snelle loopjes en solo's elkaar in rap tempo op. Eirikur Hauksson kan zich hier op zijn gitaar lekker uitleven, maar uiteraard eindigt het nummer net zo lieflijk als het begon. Het laatste stuk heet In Memoriam en klokt ruim acht minuten. Een mooie apotheose met een majestueus tempo en fraaie bombastisch toetsenwerk. Magic Pie borduurt voort op de vroege albums van Spock's Beard en The Flower Kings en net als Presto Ballet en zoveel anderen komt de inspiratie uit de progressieve muziek van de jaren zeventig.

The Suffering Joy is geen toonbeeld van originaliteit, maar wel van spannende composities, prima samenzang en instrumentbeheersing en daardoor voor fans van genoemde bands gegarandeerd een schot in de roos. Het feit dat meerdere bandeden de leadvocalen coor hun rekening nemen, verhoogt de afwisseling.