ROOM V

Room V is het vijfde album in het veertienjarig bestaan van de Amerikaanse progpower- en progmetalband Shadow Gallery. Het is eerste album op het InsideOut-label. Vier jaar na het vorige album Legacy (2001) komt de band met een album dat ruim 75 minuten klokt, naast de speciale editie met videomateriaal en bonustracks. Wat mij betreft is het een bijzonder aansprekend album geworden, waarbij hoogstaande, technische muzikaliteit hand in hand gaan met zeer gevarieerde composities die geproduceerd zijn door Jeff Glixman, die onder meer bekend is van Kansas. De opening is heavy en beukt er direkt in met stevige riffs voordat het toetsenspel en het virtuoze gitaargeweld een veel progressievere toon zetten. Onmiddellijk daarna volgen orkestraties, tempowisselingen en machtig mooie melodielijnen. De volgende track opent met prachtig pianospel. Het is een slepende ballad, waarbij de zang van Mike Baker wordt gedeeld met gastzangeres Laura Jaeger. The Andromeda Strain is weer wat steviger en neigt meer naar Dream Theater of Symphony X. The Vow begint semi-akoestisch, een rustige track met later een onmiskenbaar Pink Floyd-gevoel, vooral tijdens de gitaarsolo's. Het instrumentale Birth Of A Daughter gaat in het intro nog meer richting Pink Floyd met atmosferisch toetsenspel, alvorens het snellere, zwaardere werk weer terugkeert. Deze lijn wordt voortgezet in Death Of A Mother, dat verrijkt is met flitsend pianospel. Het gaat uiteindelijk over in Lamentia, een rustige al eerder gebruikte melodielijn. Seven Years is opnieuw een gevarieerd en sfeervol instrumentaal nummer; Torn is geheel in de stijl van het door mij op handen gedragen gelijknamige debuutalbum uit 1992. Je hoort piano, akoestische gitaar, een lekker basje en gevoelige zang en niet te vergeten mooi fluitspel, voordat het geheel wat orkestraler wordt en je wederom kunt genieten van schitterende, slepende stukken, meerstemmige zang en heerlijke solo's van synths en gitaar. Dan komen we terug bij het zware maar wel melodieuze werk in The Archer Of Ben Salem , waarbij diepe en spacerockachtige zang en orgelspel indruk maken naast het verwoestend snelle gitaarwerk. De symfonische kant van Shadow Gallery is te horen in Encrypted , waarin de band eens te meer bewijst hoe veelzijdig men is, zowel in de zang als in de instrumentatie. De titeltrack is bombastisch in neoklassieke stijl met nadrukkelijk aanwezige keyboards. In het slotstuk laat de band zich van zijn allerbeste kant horen met progressieve, klassieke metal en veel symfonische invloeden. Room V is een veelzijdig, redelijk toegankelijk en warm aanbevolen album voor de liefhebbers van genoemde bands.