RHYTHM OF TIME

Het zal weinigen zijn ontgaan dat Jordan Rudess, de huidige toetsenman van Dream Theater, al een respectabel aantal albums op zijn naam heeft staan. Na Feeding The Wheel (2001) is Rhythm Of Time de ‘echte’ opvolger. Met behulp van de niet te evenaren drummer Rod Morgenstein (Dixie Dregs, Winger, Platypus), op enkele tracks bassist Dave LaRue (Dixie Dregs, Steve Morse Band) en een aantal gitaristen, heeft Rudess een voortreffelijk en gevarieerd album afgeleverd. Zelf zorgt hij deels voor de baspartijen, het orkest, de blazerensembles, percussie en een strijkje, terwijl hij de ene na de andere virtuoze solo uit zijn synths tovert. Je zou het ‘Rudess/Morgenstein Project (RMP) meets Liquid Tension Experiment (LTE)’ kunnen noemen. Je hoort zeer vlotte loopjes als basis, soms overspeeld met strakkere, riff-achtige samples. Geen muziek om bij te relaxen, want de scheurende solo’s en de constante tempo- en stijlveranderingen - ook binnen een track! - verdienen de optimale aandacht. In Time Crunch hoor je een stevige variant van RMP met een rustig stuk, waarin gitarist Vinnie Moore mooie dingen laat horen. In het daaropvolgende Screaming Head overheerst het LTE-gevoel tijdens de opening . Daarna komt weer een onvervalste RMP-passage met een fraaie demonstratie van het arsenaal aan verschillende klankkleuren van Rudess’ keyboards en ertussendoor een heavy nummer met gitaarvirtuoos Joe Satriani. Insects Amongus begint wat frivool en fusionachtig, gevolgd door pure jazzrock met wederom goed werk van Satriani. Het beginthema komt dan weer terug gevolgd door echte jazz met een pianosolo begeleid door de blazerssectie. Het slotstuk is weer vrij heftig met slepend gitaarwerk van debutant Daniel J. Een piano-intro luidt Beyond Tomorrow in, het eerste rustpunt. Kip Winger zingt met omfloerste stem het naar een ballad neigende deel, dat overgaat in een schitterende, orkestrale, symfonische passage met veel toetsenbombast à la Rick Wakeman. Vervolgens weer een rustiger slepend deel met een fabuleuze Greg Howe die een visitekaartje afgeeft dat er niet om liegt. Allan Holdsworth plays rock, zou ik zeggen. Voordat Winger het laatste woord heeft, hoor je eerst nog een goddelijk stukje pianosolo en als allerlaatste weer Greg Howe. Dave LaRue opent Bar Hopping With Mr. Picky, een lekkere groove in RMP-stijl met wederom een verpletterende verscheidenheid aan geluiden uit de toetsen gevolgd door de zeer herkenbaar solerende Steve Morse. What Four kenmerkt zich opnieuw door een diversiteit aan stijlen: van symfo tot klassiek en van metal tot jazzrock met eerst Howe en daarna in typische Dixie Dregsstijl Steve Morse. Het funky begin van Ra wordt al snel heftig (LTE) zeker als Moore zijn kunnen toont en bevat als tussendoortje passages met oosters aandoende muziek. Hte sluitstuk is het tweede rustpunt Tear Before The Rain, een gevoelige ballad. De niet zo spectaculaire, maar goed passende zang komt opnieuw van Winger en het nummer bevat fraai pianowerk. Rhythm Of Time is een topprestatie van een geweldige toetsenist en blijkens de geluidskwaliteit ook nog eens van een gedegen producer. Een diepe buiging voor Jordan Rudess!