QUEENSRYCHE

Het eens zo machtige Queensrÿche gleed steeds verder af, terwijl de bandleden marionetten van zanger Geoff Tate werden, althans zo doen bassist Eddie Jackson, gitarist Michael Wilton en drummer Scott Rockenfield ons geloven. Na de uitbarsting van najaar 2012 bleven er na dertig jaar twee kampen over en ontstond een wedloop wie als eerste een album zou uitbrengen. De uitspraak wie de naam Queensrÿche mag voeren, komt pas in het najaar van 2013, dus er zijn nu twee bands met dezelfde naam! De drie heren van het eerste uur die Tate de rug toekeerden, vonden een geweldige zanger in ex-Crimson Glory frontman Todd La Torre. Gitarist Parker Lundgren zit vanaf 2009 bij de band en verkoos het gezelschap van voornoemde drie heren boven dat van Geoff Tate. Dat resulteerde in elf nieuwe nummers van een band die voor het eerst in jaren weer als groep componeerde en arrangeerde. Dat dit vijftal trouw wilde blijven aan het oorspronkelijke geluid wordt al snel duidelijk. Als producer werd Jimbo Barton van stal gehaald die indertijd ook de verantwoordelijke man was bij onder meer Empire (1990) en Promised Land (1994). Het resultaat is een kort, maar zeer krachtig album getuige ook de titel die aan duidelijkheid niets te wensen over laat. De groep knalt met een geweldige energie; La Torre zingt overtuigend en zijn stem lijkt op die van Tate in zijn gloriejaren. Qua stijl grijpt de groep terug naar het geluid van de jaren die veel fans als de beste beschouwen. Als de stijl van het ‘andere’ Queensrÿche in het verlengde van Tates laatste soloalbum ligt, dan gaat mijn voorkeur duidelijk uit naar deze band. Het karakteristieke drumspel van Rockenfield, de twee geroutineerde leadgitaristen, de uiterst solide en virtuoze bas van Jackson: de heren hebben er weer veel zin in. Hoewel deze muzieksoort misschien nét buiten de grenzen van prog of symfo valt, zit de progressie er in elk geval bij deze versie van Queensrÿche goed in. Dit titelloze album is mijns inziens het beste wat de band in jaren heeft voortgebracht.

Een volgend album mag overigens wel wat langer duren, want vijfendertig minuten is bij de huidige maatstaven wel erg krap. Dat neemt niet weg dat Queensrÿche een uitstekende comeback maakt in de top van het progmetalgenre.