THE PRELUDE IMPLICIT

De veteranen van Kansas hebben al heel wat stormen doorstaan en kende de nodige bezettingswisselingen. Toch spelen drummer Phil Ehart, gitarist Rich Williams, bassist-zanger Billy Greer en violist-zanger David Ragsdale alweer tien jaar samen. Nieuw werk kwam er na het vrijwel volledig door Kerry Livgren gecomponeerde Somewhere To Elsewhere (2000) niet meer, hoewel de heren als Native Window in 2009 nog wel een gelijknamig album uitbrachten dat echter weinig indruk maakte. Steve Walsh zette vorig jaar een punt achter zijn carrière bij Kansas en als zijn vervangers werden Ronnie Platt (zang, toetsen) en David Manion (toetsen) aangetrokken, wat de belangrijke rol van Walsh nog eens extra benadrukt. Ook heeft de band sinds kort een tweede gitarist met Zak Rizvi, waardoor de tijden met duetten tussen Williams en Livgren herleven. Blij verrast met het nieuws dat er na zestien jaar weer een nieuw Kansas-album zou uitkomen, begon ik toch met gemengde gevoelens naar The Prelude Implicit te luisteren, want Livgren en Walsh waren altijd de voornaamste songschrijvers. Wat ik hoorde overtrof mijn stoutste verwachtingen. Niet alleen is het geluid van de band intact gebleven, maar ook de composities zijn voortreffelijk, klinken fris en zijn tot in elk detail verzorgd. Platts zang doet sterk aan die van John Elefante denken, dus anders dan Walsh maar wel erg goed. De tien songs op de reguliere uitgave ademen een rustige sfeer, maar de uitstekende zang, de subtiele tempowisselingen, de weldoordachte ‘hooks’ en het al genoemde vertrouwde Kansas-geluid refereren nadrukkelijk aan de oude glorie. Denk aan een klassieker als Hold On en aan het beste van de albums Drastic Measures (1983) en vooral Vinyl Confessions (1982). Ragsdale leeft zich in nummers als Visibility Zero heerlijk uit op zijn viool en ook toetsenist Mansion laat bijvoorbeeld in Crowded Isolation horen dat hij zowel zijn synthesizer als orgel kan laten vlammen. De mooiste track, The Voyage Of Eight Eighteen, herinnert aan de periode Masque (1975) en Leftoverture (1976). Het antwoord op de vraag of Kansas verder kon zonder Livgren was al eerder gegeven; nu kan ik ook het antwoord op de vraag of de band zonder Walsh potten kan breken beantwoorden met een volmondig ja! Nu maar hopen dat het niet weer zestien jaar duurt voordat er nieuw werk uitkomt, want dit smaakt naar meer.